Η Παναγιώτα Δημακάκου, η νικήτρια του φετεινού Olympus Mythical Trail, μίλησε με τη δημοσιογράφο Φίλια Μητρομάρα και το wefit.gr για το ορεινό τρέξιμο και για το πώς κατάφερε να υπερβεί τα όριά της και να κατακτήσει τον στόχο της.
Εάν γνώριζες την Παναγιώτα Δημακάκου πριν από έξι χρόνια θα σου ορκιζόταν ότι δεν έχει ποτέ ασχοληθεί με τον αθλητισμό και με κανένα άλλο άθλημα στη ζωή της. Σήμερα είναι η νικήτρια του Olympus Mythical Trail! Σε αυτόν τον απαιτητικό αγώνα των 19 ωρών και των 100 χιλιομέτρων, στον δυσκολότερο αγώνα της Ελλάδας, κατάφερε να κατακτήσει την πρώτη θέση στις γυναίκες και την 8η της γενικής κατάταξης, με χρόνο 19:02:39 (νέο ρεκόρ διαδρομής για τις Ελληνίδες).
Η ίδια, την πρώτη χρονιά που ξεκίνησε το τρέξιμο, έπεσε στα… βαθιά, παίρνοντας μέρος στον κλασσικό Μαραθώνιο της Αθήνας. «Δεν περίμενα ποτέ πως ένας άνθρωπος σαν κι εμένα, που δεν έχει γυμναστεί ποτέ στη ζωή του, θα αγαπούσε το τρέξιμο τόσο πολύ.» έλεγε στο lifo.gr το 2017. Όμως το τρέξιμο στο βουνό την πήρε μακριά από την άσφαλτο επειδή της προσφέρει τις καλύτερες εικόνες, εμπειρίες και συγκινήσεις της ζωής της.
Η Παναγιώτα Δημακάκου μίλησε με τη δημοσιογράφο Φίλια Μητρομάρα και το wefit.gr για το ορεινό τρέξιμο και για το πώς κατάφερε να υπερβεί τα όριά της και να κατακτήσει τον στόχο της.
Πότε ξεκίνησες το τρέξιμο;
Πριν έξι χρόνια, χωρίς να έχω κάνει τίποτα άλλο στη ζωή μου, χωρίς να έχω καν ασχοληθεί με τον αθλητισμό. Δειλά δειλά ξεκίνησα με την ομάδα του Wake Up Street, μιας ομάδας Αθηναίων που έτρεχαν κάθε Τετάρτη ξημερώματα σε διάφορα σημεία της πόλης. Με τα παιδιά αυτά γίναμε παρέα και αγάπησα το τρέξιμο. Δεν θα πω ψέματα, στην αρχή φαινόταν πολύ δύσκολο, κουραζόμουν εύκολα και δεν άντεχα για πολλή ώρα. Σιγά-σιγά, όμως, με υπομονή, επιμονή, προπόνηση και πείσμα άρχισε να γίνεται πιο εύκολο για μένα.
Γιατί τρέχεις;
Πέρα από ψυχοθεραπεία, τρέχω και για σωματικούς λόγους γιατί το τρέξιμο σε βοηθά να διατηρείσαι σε φυσιολογικό βάρος, να είσαι υγιής και να γνωρίζεις βουνά και ανθρώπους. Οι συναθλητές μου γίνονται φίλοι στην πορεία κι αυτό μου αρέσει πολύ. Επίσης μου προσφέρει περισσότερη δύναμη, αντοχή και ταχύτητα, καλύτερη ποιότητα ζωής, αφού το τρέξιμο δεν θέλει αλκοόλ, ξενύχτια και κόπωση.
Τι ήταν αυτό που σε κέρδισε στο ορεινό τρέξιμο;
Το γεγονός ότι έχει εναλλαγές τοπίων, υπάρχουν πράγματα να δεις. Ο δρόμος είναι άκρως βαρετός γιατί χρειάζεται να έχεις σταθερό ρυθμό. Στο βουνό τα πάντα είναι αλλιώς, έχει εναλλαγές στο τερέν, τρέχεις από ανηφόρα σε κατηφόρα και γενικά αυτά που αντικρίζεις στο βουνό δεν πρόκειται ποτέ να τα δεις στο δρόμο.
Πώς κατάφερες να ανταγωνιστείς την εσωτερική σου φωνή και να βγάλεις έναν αγώνα 19 ωρών;
Σκεφτόμουν πάντα «τι ωραία που θα είναι όταν τερματίσω, πόσο περήφανη θα νιώσω που πέτυχα τον στόχο μου κ.λπ.». Επίσης ήθελα να δω οπωσδήποτε όλη τη διαδρομή του αγώνα, ακόμη και περπατώντας. Εάν ήμουν εντός των χρονικών ορίων θα τον έβγαζα γιατί το νο1 κίνητρο για μένα ήταν να δω όλη τη διαδρομή. Επίσης σκεφτόμουν ότι με περιμένουν αγαπημένοι άνθρωποι στον τερματισμό αλλά και το γεγονός ότι θα ένιωθα μια ηθική ικανοποίηση ότι τερμάτισα.
Ποιο ήταν το πιο δύσκολο πράγμα σε αυτόν τον αγώνα;
Η νύχτα. Ξεκινήσαμε στις 12 τα μεσάνυχτα και κατά τις 7 το πρωί νύσταζα, έπρεπε να ξυπνήσω το μυαλό μου! Το καλό ήταν ότι είχα μια συναθλήτρια και φίλη οπότε μιλούσαμε και αποσπούσε το μυαλό μου.
Τί έκανες μετά τη νίκη σου;
Ήμουνα με το αγόρι μου και το σκύλο μου, στήσαμε σκηνή στον Ενιπέα και το γιορτάσαμε. Η χαρά μου ήταν πολύ μεγάλη.
Δεν θα πω ψέματα, στην αρχή φαινόταν πολύ δύσκολο, κουραζόμουν εύκολα και δεν άντεχα για πολλή ώρα. Σιγά-σιγά, όμως, με υπομονή, επιμονή, προπόνηση και πείσμα άρχισε να γίνεται πιο εύκολο για μένα.
Πώς τα κατάφερες από τον δρόμο να περάσεις στο βουνό;
Με υπομονή και με επιμονή και με τη βοήθεια των φίλων μου. Είναι αλήθεια ότι για να ασχοληθώ με το ορεινό τρέξιμο ήθελε προπονήσεις μέσα στην εβδομάδα, ενδυνάμωση και στον κορμό και τα πόδια, αλλά έπαιξε μεγάλο ρόλο ότι είχα παρέα που κάναμε μαζί τις προπονήσεις. Στην αρχή μάλιστα ζήτησα και τη συνεργασία στο κομμάτι της προπόνησης από τον Γιώργο Διαλεκτό και τον Χρήστο Πορτοκάλη.
Ποιο είναι το καλύτερο κομμάτι σε έναν αγώνα;
Το να προσπαθείς να υπερβείς τον εαυτό σου, τα όριά σου και να δώσεις ό,τι καλύτερο μπορείς.
Τι χρειάζεται κάποιος να πετύχει στο τρέξιμο στο βουνό;
Στους μεγάλους αγώνες απαιτείται πολλή στρατηγική και οργάνωση. Χρειάζεται να ξέρεις πού θα δώσεις ταχύτητα και πού όχι, πού θα «ανοίξεις», πώς να μη μείνεις από ενέργεια και από πόδια.
Τι περιλαμβάνει η προπόνησή σου για έναν αγώνα;
Περιλαμβάνει στίβο για διαλειμματικές προπονήσεις με στόχο την αύξηση της ταχύτητας, δύο μέρες long run στο βουνό και προπόνηση με ανηφόρες. Τις υπόλοιπες μέρες προτιμώ να τρέχω στο χώμα από ό,τι στην άσφαλτο. Οι ώρες που αφιερώνω στην προπόνηση ξεκινούν από τις 2.5 έως και 6.30. Για τον αγώνα Olympus Mythical Trail έφτασα στις 6.30 ώρες προπόνησης.
Πού προπονείσαι στην Αθήνα;
Υμηττό και, κυρίως, Πάρνηθα επειδή έχει νερό και καλή σκίαση.
Τι διατροφή ακολουθείς για έναν αγώνα;
Την τελευταία εβδομάδα κάνω αρκετή υδατανθράκωση και κατά τη διάρκεια του αγώνα έχω δική μου διατροφή, δεν πίνω τζελάκια επειδή με ενοχλούν στο στομάχι (αν και δεν τα έχω δοκιμάσει όλα). Τρώω χουρμάδες, αποξηραμένα βερίκοκα και κομματάκια από μπάρες που μου δίνουν ενέργεια, όχι άμεση αλλά σταδιακά. Στους σταθμούς είναι σημαντικό να τρώμε οτιδήποτε μας προσφέρουν όπως καρπούζι, πατάτα με αλάτι, παγωτό κ.λπ.
Πώς θα έπειθες κάποιον να αφήσει την καρέκλα του και να ξεκινήσει το τρέξιμο;
Όταν είσαι μέσα στο σπίτι τί μπορείς να δεις και να σου προσφέρει γνωριμίες, ταξίδια, υγεία σωματική, εμπειρίες; Σχεδόν τίποτα δεν σου προσφέρει. Βγαίνοντας έξω όμως έρχεσαι αντιμέτωπος με απίστευτα πράγματα και γνωρίζεις υπέροχους ανθρώπους με κοινά ενδιαφέροντα με σένα.
Το καλύτερο κομμάτι σε έναν αγώνα είναι να προσπαθείς να υπερβείς τον εαυτό σου, τα όριά σου και να δώσεις ό,τι καλύτερο μπορείς.
Τι θα συμβούλευες εάν κάποιος θέλει να ξεκινήσει το τρέξιμο στο βουνό;
Να ξεκινήσει σταδιακά, με λιγότερα χιλιόμετρα. Στην αρχή δεν χρειάζεται να τρέχει συνεχώς, μπορεί να εναλλάσσει τον ρυθμό του, να σταματάει, να περπατάει, να τρέχει. Επίσης να έχει παρέα, οπωσδήποτε νερό και σωστή τροφοδοσία.
Ποιοι είναι οι επόμενοι στόχοι σου;
Θα πάρω μέρος στον επόμενο αγώνα που γίνεται στις 28 Αυγούστου στο Ultra Pelion Ttrail, ένας αγώνας ανάμεσα στα μονοπάτια του Πηλίου, στα καλντερίμια που εναλλασσόμενα δίνουν τη σκυτάλη από τις παραλίες του Αιγαίου στις ήρεμες ακτές του Παγασητικού.
Θα ήθελες να πάρεις μέρος σε δύσκολους αγώνες στον κόσμο όπως για παράδειγμα είναι ο αγώνας Madwater, 217 χιλιόμετρα μέσα από την έρημο της Κοιλάδας του Θανάτου;
Ναι, θα το ήθελα. Θέλω να πάρω μέρος σε δύσκολους αγώνες. Σε όλους τους δρομείς υπάρχει μία δόση τρέλας. Θα ήθελα να υπερβώ και αυτά τα όρια, να κάνω κάτι πολύ δύσκολο γιατί θα ήταν προσωπική νίκη. Για παράδειγμα έναν αγώνα με αντίξοες συνθήκες όπως με καύσωνα ή με πολύ κρύο θα τον δοκίμαζα. Με την ομάδα στην οποία ανήκω, η Mad Goads, φίλοι δρομείς που γνωριστήκαμε μέσα στα βουνά και στο τρέξιμο, σκεφτόμαστε να συμμετάσχουμε σε αγώνες του εξωτερικού, απλώς η πανδημία μας συγκράτησε.
Τι ακριβώς είναι η ομάδα Mad Goads;
Η ομάδα αυτή είναι ανοιχτή για όλους και κάνουμε ανοιχτές προπονήσεις για όλο τον κόσμο που θέλει να ακολουθήσει. Εκτός από ομάδα ορεινού τρεξίματος, είμαστε όμως και άνθρωποι με αγάπη και αγωνία για την προστασία του περιβάλλοντος. Εκφράζουμε με συμβολικό τρόπο την αντίθεση μας σε ενέργειες που «αδειάζουν» την ομορφιά του βουνού και απειλούν το μέλλον της Φύσης.
Λόγω covid πόσο πιστεύεις ότι έχει αλλάξει το τρέξιμο;
Έχει αλλάξει το πρωτόκολλο. Για παράδειγμα στον τελευταίο αγώνα ήμασταν λιγότεροι αθλητές σε σύγκριση με παλιότερες διοργανώσεις. Υπήρχαν ατομικές εκκινήσεις, το τεστ Covid ήταν απαραίτητο πριν τον αγώνα, ενώ η τροφοδοσία ήταν σε σακουλάκι. Μιλάμε δηλαδή για κάποιες αλλαγές όχι και τόσο τρομερές. Αυτό που αλλάζει όμως είναι ότι δεν μπορείς να είσαι όπως ήσουν πριν, να αγκαλιάσεις τους συναθλητές σου, να γιορτάσεις ελεύθερα. Πιστεύω ότι θα επανέλθουμε στην προηγούμενη… κανονικότητα.
Στους μεγάλους αγώνες απαιτείται πολλή στρατηγική και οργάνωση. Χρειάζεται να ξέρεις πού θα δώσεις ταχύτητα και πού όχι, πού θα «ανοίξεις», πώς να μη μείνεις από ενέργεια και από πόδια.
Ποιο μότο αντανακλά τη φιλοσοφία σου;
«Αν τα πόδια σου κουραστούν τρέξε με την καρδιά σου.» Είναι ενός φίλου αλλά μου αρέσει πολύ και με χαρακτηρίζει.