Ο Βασίλης Ντούνης διέπρεψε στο Παγκόσμιο Κύπελλο ξιφασκίας με αμαξίδιο στη Ρώμη κατακτώντας το χάλκινο μετάλλιο στη σπάθη κατηγορίας Α, το πρώτο μετάλλιο στο άθλημα για το 2017! Ο Βασίλης Ντούνης δεν είναι από τους αθλητές που έπεσε θύμα τροχαίου. Στον 15ο μήνα της ζωής του προσβλήθηκε από τον ιό Κοξάκι (Coxsackie), με αποτελέσμα να έχει κινητικό πρόβλημα στο αριστερό του πόδι. Ο 27χρονος αθλητής ασχολείται με την σπάθη από το 2013 και, ήδη σε τέσσερα χρόνια, κατάφερε να είναι 4ος στην παγκόσμια κατάταξη ενώ στους παραολυμπιακούς στο Ρίο, πέρυσι, έχασε την τρίτη θέση για μόλις 3 πόντους. Ο Βασίλης Ντούνης μίλησε στη δημοσιογράφο Φίλια Μητρομάρα και στο wefit.gr για την αγάπη του για το άθλημα, το χάλκινο μετάλλιο αλλά και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι αθλητές με κινητικά προβλήματα.
“Το πιο δυνατό μου σημείο είναι η ταχύτητα.”
Πώς ένιωσες όταν πήρες το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ρώμης;
Ήταν για μένα δικαίωση και ξεχωριστή η στιγμή στην πορεία μου μέχρι τώρα. Ήθελα πάρα πολύ να κερδίσω γιατί πέρυσι στους παραολυμπιακούς στο Ρίο έχασα το μετάλλιο για 3 πόντους. Αυτή η διοργάνωση είναι η δεύτερη μεγαλύτερη διοργάνωση μετά τους παραολυμπιακούς, οπότε για μένα ήταν μεγάλη διάκριση να βρεθώ 4ος στην παγκόσμια κατάταξη.
Γιατί σπάθη;
Επειδή είναι ένα όπλο πιο κοντά στο χαρακτήρα μου και τα ενδιαφέροντά μου. Η σπάθη έχει ταχύτητα, σε βοηθά να παίρνεις γρήγορες αποφάσεις και χρειάζεσαι πολύ καλά αντανακλαστικά για να ασχοληθείς με αυτή.
Πες μας με πέντε λέξεις τί είναι η ξιφασκία για σένα.
Είναι αγάπη και πάθος γι’ αυτό που κάνω. Για μένα είναι ένα ξεχωριστό κομμάτι της καθημερινότητάς μου, ο χρόνος που αφιερώνω στις προπονήσεις με βοηθά να καθαρίζω το μυαλό μου από τα προβλήματα, να χαλαρώνω, να ελέγχω τον εαυτό μου. Μαζί με την ομάδα μου έχουμε φτιάξει μία πολύ όμορφη και δεμένη οικογένεια, γι’ αυτό και η ξιφασκία για μένα είναι σαν οικογένεια. Kαι, φυσικά, ο πατέρας αυτής της οικογένειας είναι ο προπονητής μου Δημήτρης Κάζαγλης.
Στην ξιφασκία το σώμα ή το μυαλό παίζει περισσότερο ρόλο;
Το μυαλό. Η ξιφασκία είναι εγκεφαλικό άθλημα με φοβερά αντανακλαστικά, όλα γίνονται στο δευτερόλεπτο. Επειδή το άθλημα έχει γαλλική ορολογία με το που ο διαιτητής δώσει το σύνθημα “αλέ”, σε ένα δευτερόλεπτο έχει δωθεί ο πόντος. Γι΄αυτό είναι απαραίτητη η αυτοσυγκέντρωση και η στρατηγική.
Εάν δεν σου βγει η στρατηγική τι κάνεις;
Από τη στιγμή που θα αντιληφθείς ότι δεν βγαίνει θα πρέπει να δοκιμάσεις άλλα πράγματα. Η ξιφασκία είναι εναλλαγή χτυπημάτων, πρώτο επίθεση, δεύτερο άμυνα κ.λπ., οπότε όσο πιο πολύ αλλάζεις το παιχνίδι τόσο πιο δύσκολο είναι να μπει ο αντίπαλος στον τρόπο σκέψης σου. Όταν δεν βγαίνει η στρατηγική απλά αλλάζεις τον τρόπο παιχνδιού.
Ποιο είναι για σένα το πιο δυνατό σου σημείο;
Το πιο δυνατό μου σημείο πιστεύω ότι είναι η ταχύτητα.
Πώς προπονείσαι, πόσες ώρες αφιερώνεις;
Προπονούμαι κυρίως 3 – 4 μέρες την εβδομάδα για 3 με 4 ώρες. Εκτός από την ξιφασκία κάνω και γυμναστική, τις ελεύθερες μέρες, που δεν έχω ξιφασκία. Κάνω αερόβια και με βοηθά στη φυσική κατάσταση, ενώ η προπόνηση έχει πολλά στοιχεία πυγμαχίας, γιατί έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με την ξιφασκία και με βοηθά πολύ στη φυσική κατάσταση.
Με τον προπονητή του Δημήτρη Κάζαγλη
Ακολουθείς συγκεκριμένη διατροφή;
Ναι, όταν έχω σημαντικούς αγώνες τους τελευταίους μήνες με παρακολουθεί διαιτολόγος.
Πώς σχολιάζεις το γεγονός ότι σας διαφορούν από τους κανονικούς αθλητές;
Κανονικά δεν θα έπρεπε γιατί όλοι κάνουμε την ίδια προπόνηση, την ίδια δουλειά, και έχουμε την ίδια κούραση. Μετά τις επιτυχίες που σημειώθηκαν στους παραολυμπιακούς έχει αρχίσει να αλλάζει η αντίληψη στο θέμα αυτό. Οι παραολυμπιακοί και οι ολυμπιακοί αθλητές αντιμετωπίζονται σχεδόν με τον ίδιο τρόπο, αυτή η παρωχημένη αντίληψη έχει αρχίσει να αλλάζει.
Σε βοήθησε ο αθλητισμός ν’ αντιμετωπίσεις το πρόβλημα με την υγεία σου;
Προσωπικά, επειδή το κινητικό μου πρόβλημα περιορίζεται στο αριστερό μου πόδι, δεν μετακινούμαι με αμαξίδιο, παρά μόνον όταν συμμετέχω στους αγώνες. Μεγάλωσα με αυτό το πρόβλημα, αλλά ο αθλητισμός με βοήθησε πνευματικά. Άρχισα να καταλαβαίνω περισσότερα πράγματα και γνώρισα άτομα με ειδικές ανάγκες και κινητικά προβλήματα, πιο δύσκολα από το δικό μου. Έτσι κατάλαβα τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει κάποιος που κινείται με αμαξίδιο στο να παρκάρει για παράδειγμα. Κανείς δεν καταλαβαίνει πόσο δύσκολο είναι αυτό, κυρίως όταν του “κλείνει” την πόρτα το διπλανό αυτοκίνητο. Υπάρχει λόγος που οι θέσεις πάρκινγκ ΑΜΕΑ είναι τόσο μεγάλες. Να μη μιλήσουμε για τις κλειστές διαβάσεις και τις ανύπαρκτες μπάρες στο δρόμο.
Πιστεύεις ότι υπάρχουν οι δυνατότητες για τους ανθρώπους στην Ελλάδα που έχουν κινητικά προβλήματα, να κάνουν το άθλημα τους σε όσον το δυνατόν καλύτερες συνθήκες;
Θεωρώ ότι σιγά σιγά φτιάχνει η κατάσταση. Εγώ ανήκω στο σύλλογο Πήγασο Κυψέλης, αλλά προπονούμαστε στο Παναθηναϊκό, εκεί είμαστε φιλοξενούμενοι. Αν και εκεί μπορούμε να προπονηθούμε υπάρχει μεγάλο πρόβλημα στο θέμα πάρκινγκ.
“Μαζί με την ομάδα μου έχουμε φτιάξει μία πολύ όμορφη και δεμένη οικογένεια” λέει ο Βασίλης.
Οι παραολυμπιακοί αθλητές έχουν υποστήριξη από το Κράτος;
Η ομοσπονδία μας βοηθά και χάρη στους χορηγούς μπορούμε να συμμετέχουμε στους αγώνες και να ανεβαίνουμε στην παγκόσμια κατάταξη.
Τι λες, θα είσαι στους επόμενους Παραολυμπιακούς Αγώνες στο Τόκιο;
Από το 2018 ανοίγει η βαθμολογία και έχουμε δύο χρόνια και 10 διοργανώσεις για να συγκεντρώσουμε τα κριτήρια που θα μας δώσουν την πρόκριση. Πιστεύω ότι και αυτή τη φορά θα τα καταφέρουμε να περάσουμε. Αν και προς το παρόν είμαι 4ος στην παγκόσμια κατάταξη χρειάζεται σκληρή δουλειά, επιμονή και υπομονή για να πάρουμε την πρόκριση στους παραολυμπιακούς στο Τόκιο. Μην ξεχνάμε ότι η στους παραολυμπιακούς στο Ρίο για πρώτη φορά ο Πάνος Τριανταφύλλου κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο με αμαξίδιο.
Ποιο είναι το κίνητρό σου;
Γενικά θα έλεγα ότι είμαι ξεροκέφαλος, όταν δυσκολεύουν τα πράγματα, λέω “δεν γίνεται να είναι έτσι”, πεισμώνω, το βάζω στο μυαλό μου και δουλεύω σκληρότερα. Και εάν βάλω κάτι στο μυαλό μου συνήθως το πετυχαίνω.