Ο Θοδωρής Χατζηθεοδώρου είναι ένας πολύ έξυπνος άνθρωπος που έχει πολλά να πει και έχει τον καλώς εννοούμενο εγωισμό. Χωρίς αυτά τα στοιχεία δεν μπορείς να σπάσεις το ρεκόρ του Φραγκίσκου Αλβέρτη ως ο αθλητής με τα περισσότερα τρόπαια σε ομαδικό άθλημα. Το ρεκόρ όμως έχει μικρή σημασία, αυτό που με ενθουσίασε είναι ότι ο Χατζηθεοδώρου νίκησε μια ασθένεια του ελληνικού αθλητισμού. Είναι από τους πρώτους προπονητές σε πάγκο Εθνικής Ομάδας στην Ελλάδα, που κάλεσε 39 παιδιά για την προεπιλογή της Νέων Ανδρών στο πρώτο camp και θα πάρει άλλους 25 στο δεύτερο. Τα έβαλε με την αρρώστια αυτή που οι προπονητές διαλέγουν αθλητές βάσει ονόματος και όχι βάσει αξίας, κάνοντας χάρες σε μανατζαραίους, για να λένε ότι ο παίχτης μου παίζει Εθνική και να τον μοσχοπουλήσουν. Μακάρι να ακολουθήσουν και άλλοι το παράδειγμα του Χατζηθεοδώρου του Δίκαιου (χωρίς ίχνος ειρωνίας) και να παιζουν μόνο όσοι αξίζουν, χαρίζοντας νίκες και θέαμα.
Του Σοφοκλή Αρχοντάκη
Καλημέρα Θοδωρή!
Καλημέρα Σοφοκλή!
Γνωρίζω ότι ως αθλητής, παρότι ήξερες να χάνεις,δεν μισούσες κάτι περισσότερο από την ήττα. Ως προπονητής ποιό είδος ήττα μπορείς να δεχτείς από τους παίχτες σου;
Κατ 'αρχήν να ξεκαθαρίσουμε ότι σαν άνθρωπος ήμουν, είμαι και ελπίζω ότι θα είμαι γεννημένος νικητής. H λέξη ήττα δεν υπήρχε στο λεξιλόγιό μου ούτε στο μυαλό μου. Βέβαια ως αθλητής πάντοτε έδινα τα συγχαρητήρια στον αντίπαλο ο οποίος θα με κέρδιζε. Σαν προπονητής είναι πολύ διαφορετικό και δεν μπορεί να το καταλάβει κανείς εκτός αν γίνει από αθλητής προπονητής. Εκεί πέρα πρέπει να σεβαστείς πάνω απ όλα το ρόστερ σου, την ομάδα σου, τους αθλητές σου, να καταλάβεις που φτάνουν οι δυνατότητές τους και τι μπορούν να κάνουν μέσα στο νερό.
Μέχρι τώρα δεν είχα την δυνατότητα να προπονήσω ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό. Προπόνησα μια επαρχιακή ομάδα η οποία έκανε καθαρά αθλητισμό και προσπαθούσε να κάνει κάτι διαφορετικό. Είχαμε βεβαίως στις τάξεις μας τεράστιους αθλητές, τεράστια ονόματα, παγκόσμιους πρωταθλητές και Ολυμπιονίκες. Στην δύση της καριέρας τους μεν, αλλά δεν παύει να ήταν τεράστιες προσωπικότητες οι οποίες έδιναν το κάτι παραπάνω μέσα στο παιχνίδι και πρόσθεταν άλλο κύρος στην ομάδα.
Σαν προπονητής δέχομαι το να χάσω, γιατί είναι φυσιολογικό, δεν μπορεί να κερδίζει πάντοτε η ομάδα σου, αλλά στα κρίσιμα παιχίδια, τα παιχνίδια που καίνε και πρέπει να κερδίσεις, μέχρι τώρα έχω βγει νικητής και είμαι πάρα πολύ ικανοποιημένος για αυτό.
Πως αισθάνεσαι που δεν μπορείς να βουτήξεις στην πισίνα και να παίξεις, αλλά οφείλεις να διαβάσεις ψύχραιμα το ματς και να δώσεις οδηγίες; Πως ήταν η μετάβαση από την πισίνα στο πάγκο;
Αυτή είναι μια πολύ ευαίσθητη ερώτηση που μου κάνεις και πραγματικά το έχω σκεφτεί κατ' επανάληψη. Βλέπουμε όλοι ότι ακόμα και στο σύγχρονο πόλο υπάρχουν αθλητές περασμένης ηλικίας οι οποίοι όχι απλά παίζουν, αλλά πρωταγωνιστούν, κάτι που τους καθιστά άξιους συγχαρητηρίων. Από την άλλη είμαι της άποψης ότι πρέπει να δώσουμε ευκαιρίες στα νεότερα παιδιά. Θεώρησα ότι έφυγα σε ένα πολύ καλό σημείο στην καριέρα μου, ήθελα να με θυμούνται όλοι με μια πολύ καλή αγωνιστική παρουσία. Αυτή ήρθε το 2012 στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου, όπου παρά την κακή πορεία της Εθνικής πολύς κόσμος ξεχώρισε την απόδοσή μου και θεώρησα εκείνη τη στιγμή πως είναι η κατάλληλη ώρα να σταματήσω το πόλο. Στο μυαλό μου υπήρχε η προπονητική, αλλά σίγουρα είναι πάρα πολύ δύσκολο, γιατί και απροπόνητος που είμαι και με τα επιπλέον κιλά (σ.σ. Για πρωταθλητισμό) που έχω, νιώθω ότι μπορώ να μπω και να έχω, αν όχι την ίδια απόδοση, σίγουρα αντίστοιχη.
Η προπονητική όμως με εξιτάρει και το στοίχημα είναι να μπορέσω να περάσω στους αθλητές μου τις γνώσεις που αποκόμισα όλα αυτά τα χρόνια που συνεργάστηκα με τους καλύτερους προπονητές στον κόσμο, στα σωματεία που δούλεψα και να πάρω το 100% των δυνατοτήτων τους. Νομίζω ένα χαρακτηριστικό μου που οι αθλητές έχουν να λένε είναι ότι είμαι τρομερά μεταδοτικός και πως αυτό που σχεδιάζουμε θα βγει μέσα στο νερό. Βέβαια ακολουθώ μια συμβουλή που μου είχε δώσει ένας πολύ μεγάλος προπονητής «Ποτέ να μην συγκρίνεις τον αθλητή σου με τον ίδιο σου τον εαυτό». Το τι έκανα στο νερό πρέπει να το ξεχάσω και το έχω ξεχάσει ήδη από τα πρώτα μου βήματα. Ο κάθε αθλητής έχει τη δική του προσωπικότητα και δυνατότητες. Δουλειά μου είναι να βρω τον τρόπο να πάρω το καλύτερο από τον συγκεκριμένο αθλητή.
Υπάρχουν πολλές στιγμές που κάθομαι στο σπίτι και μονολογώ ή βλέπω αγώνα στην τηλεόραση και σκέφτομαι ότι θέλω να βουτήξω, να ξαναμπώ και να παίξω. Πραγματικά ζηλεύω, γιατί έχω την διάθεση να αγωνιστώ, αλλά αυτομάτως σβήνεται αυτή η σκέψη, γιατί έχω πάρει ένα πάρα πολύ σημαντικό πόστο, είναι ένα λειτούργημα για μένα και θέλω να πετύχω σαν προπονητής ότι πέτυχα σαν αθλητής.
Τι δείχνουν οι πρώτες προπονήσεις για την αλλαγή κανονισμών; Η λογική ήταν πέρα από πιο θεαματικό ίσως και πιο σκληρό;
Οι καινούριοι κανονισμοί είναι κανονισμοί με τους οποίους έχω αγωνιστεί με την Εθνική Εφήβων το 95 στην Δουνκέρκη της Γαλλίας όπου πήραμε το αργυρό μετάλλιο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Είναι κανονισμοί που δίνουν μεγάλη ταχύτητα στο παιχνίδι και δίνουν εναλλαγές στο σκορ, παίζει μεγάλο ρόλο η ταχύτητα και η σωματοδομή και σε πολλές περιπτώσεις η οξυδέρκεια του αθλητή. Χάνεται όμως καμιά φορά η τακτική και αυτό είναι ένα μεγάλο ζήτημα που απασχολεί πολλούς προπονητές ανά τον κόσμο. Θεωρώ ότι αυτοί οι κανοννισμοί δεν πρόκειται να ισχύσουν. Είναι ένα test event το Πρωτάθλημα Νέων Ανδρών, όπου καλούμαστε να αφομοιώσουμε με μικρό χρονικό διάστημα αυτό το στυλ παιχνιδιού.
Κάποιοι μου λένε, έπαιξες πριν από 20 χρόνια αυτό το στυλ παιχνιδιού. Εγώ θα πως έχω μια ιδέα, αλλά ξεκινάμε όλοι από το 0 και βάζω και τον εαυτό μου μέσα.
Τώρα αν με ρωτήσεις αν μου αρέσουν αυτοί οι κανονισμοί, θα σου έλεγα όχι γιατί όπως ανέφερα χάνεται το στοιχείο της τακτικής, άρα «μιλάει» περισσότερο ο αθλητής και τι θα κάνει μέσα στο νερό και λιγότερο ο προπονητής που δίνει τις οδηγίες απ 'έξω. Δεν υπάρχει σύστημα.
Αυτό που πρέπει να πούμε είναι ότι οι Νέοι Άνδρες -που είναι άνδρες- αγωνίζονται με γυναικεία μπάλα. Είναι σαν αντί να πάρεις ένα καρπούζι, να πάρεις ένα ποσρτοκάλι! Καταλαβαίνεις τώρα στα χέρια των ανδρών αυτή η μπάλα είναι πολύ μικρή, οπότε οι αθλητές δεν κάνουν αυτό που τους λέει ο προπονητής, ρισκάρουν κάνοντας πολλά σουτ από μακρινή απόσταση, τα οποία όμως έχουν αποτέλεσμα, γιατί είναι πολύ δύσκολο για τον τερματοφύλακα να μπλοκάρει τη μικρή μπάλα. Άλλη ταχύτητα, άλλες γωνίες αλλάζουν πάρα πολλά πράματα στο σουτ.
Το ότι μίκρυνε η πισίνα εξισορροπείται από την μείωση των παικτών από 7 σε 6; Ο γρήγορος αθλητής έχασε το πλεονέκτημά του μέσα στο νερό; Να περάσει στο σπριντ και στην ταχύτητα;
Ναι έχει χάσει την ταχύτητά του.Το χαρακτηριστικό είναι ότι ένα γρήγορος αθλητής έβαζε πάρα πολλά εύκολα γκολ στην «κόντρα» -όπως λέμε- στο ανοιχτό τερέν. Τώρα πλέον δεν το έχει αυτό το πλεονέκτημα. Νομίζω ότι πλέον οι κανονισμοί που ισχύουν στους άντρες δηλαδή 7χ7, σε μικρό τερέν αλλά με μεγάλη μπάλα, είναι το ωραιότερο πόλο που μπορεί να υπάρξει. Αλλάζουν πολύ γρήγορα οι φάσεις από την άμυνα στην επίθεση και ο κόσμος δεν κουράζεται να βλέπει τους αθλητές να κολυμπάνε πάνω κάτω. Αυτά τα 8 μέτρα είναι ένα περιττό κολύμπι, όπου ο θεατής μπορεί να γυρίσε ιαπό την άλλη πλευρά και να μιλήσει στο συνομιλητή του, να κοτάζει το κινητό του. Είναι ένα βαρετό κομμάτι στο άθλημά μας που βελτιώνεται με τη σμίκρυνση του τερέν. Αλλά κάπου εδώ πρέπει να πούμε ότι είναι το μοναδικό άθλημα που μέσα σε 20 χρόνια έχουν αλλάξει τόσοι πολλοί κανονισμούι. Αν πάρεις το μπάσκετ για παράδειγμα, τα τελευταία 15 χρόνια, άλλαξαν ελάχιστα πράγματα. Δεν έχει αλλάξει σαν άθλημα, έγινε μόνο πιο γρήγορο και πιο εντυπωσιακό.
Στο πόλο αυξομειώνεται το τερέν, έχει μειωθεί πολύ ο χρόνος επίθεσης για κάθε ομάδα, αλλάζουν τους παίχτες, τις αποβολές, τα φάουλ… Δηλαδή εκεί που ο κόσμος πάει να μάθει ένα άθλημα, αναρωτιέται αν αυτό είναι φάουλ, αποβολή ή τίποτα. Είναι πάρα πολύ κακό για το άθλημα και πρέπει να μείνουμε μόνο στα δεδομένα που έχουν επιτυχία και πάνω σε αυτά να δουλεύουμε.
Άρχισες με 39 αθλητές για την Εθνική! Η προεπιλογή έχει κλείσει; Το μήνυμα που θέλεις να περάσεις είναι ότι «η πόρτα της Εθνικής είναι ανοιχτή για όποιον το αξίζει»;
Σαφώς! Κάλεσα 39 παιδιά στο πρώτο καμπ που έγινε για την Εθνική Νέων Ανδρών. Κάποιοι μου είπαν «καλείς πάρα πολύ κόσμο», «ίσως να είναι λάθος σκέψη» κτλ. Εγώ είπα ότι πρέπει να πάρουν όλα τα παιδιά μια ευκαιρία να περάσουν το κατώφλι της προεθνικής, ακόμα και αν δεν αξίζουν εντός εισαγωγικών (σ.σ. το γράφω όπως ακριβώς το είπε για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις στην ερμηνεία), γιατί ως πιτσιρικάς θυμάμαι ότι ήταν σημείο αναφοράς να πάει κάποιος στους γονείς του και να πει «είμαι στις κλήσεις για την Προεθνική». Πιστεύω ότι θα τους φτιάξει, θα τους ανεβάσει την διάθεση, την ψυχολογία και θα τους δώσει κίνητρο να δουλέψουν ακόμα περισσότερο. Έχουμε ένα δεύτερο καμπ, στο οποίο θα καλέσω 25 με 30 άτομα από τα οποία μόνο οι 5 ή 10 ήταν παρόντες στο πρώτο καμπ. Αυτό σημαίνει ότι πολλά παιδιά και από την επαρχία θα έχουν την ευκαιρία να δείξουν τι μπορούν να κάνουν. Σίγουρα ξεχωρίζουν κάποια παιδιά, τα οποία όμως δεν έχουν την εμπειρία των παιδιών που αγωνίζονται στο κέντρο.
Αλλά εγώ θέλω να πάρουν την ευκαιρία τους, να νιώσουν ότι αυτό για το οποίο μάχονται, παλεύουν και κουράζονται όλο το χρόνο, έχει αποτέλεσμα.
Ίσως αν ένας αθλητής είναι στο όριο του να αξίζει να μπει στη Νέων Ανδρών ή κάποιος αθλητής είναι καλύτερος από αυτόν, να προσπαθήσει και να αγωνιστεί περισσότερο και ίσως να το καταφέρει! Αποκτά κίνητρο.
Μα το είδα! Του δίνει κίνητρο, του δίνει όρεξη, του δίνει διάθεση. Πραγματικά στο 1 προπονητικό καμπ σε κάποια φιλικά που παίξαμε μεταξύ μας, έπεφταν κορμιά στην κυριολεξία! Υπήρχαν γονείς, προπονητές μέσα που έβλεπαν και δεν πίστευαν στα μάτια τους το πάθος που έβγαζαν όλα τα παιδιά στο νερό και τον σκοτωμό που γινόταν! Αυτό είναι το μεγαλείο της Εθνικής Ομάδας. Όλοι θέλουν να παίξουν στην Εθνική Ομάδα και όλοι θέλουν να αρπάξουν την ευκαιρία. Το μοναδικό δυστύχημα στην δουλειά μου, είναι ότι η τελική επιλογή στους Νέους Άντρες είναι 11 και όχι 13 ως είθισται, άρα καταλαβαίνει κανείς ότι η επιλογή πρέπει να γίνει πολύ προσεκτικά. Θα πρέπει να πάρω κατά τα δικά μου πιστεύω τους 11 καλύτερους σε απόδοση αθλητές εκείνη τη στιγμή, αθλητές με τους οποίους θα έχω επιτυχία.
Υπάρχει περίπτωση να σκεφτείς να πάρεις παίχτες που θα έκαναν καλό match up με τους αντιπάλους; Θα παίξει ρόλο στην επιλογή;
Όχι, όχι (Σ.σ. ξεκάθαρος). Τον αντίπαλο δεν τον σκέφτομαι, σκέφτομαι πάντα μόνο την ομάδα μου, γιατί έτσι λειτουργούσαμε σε όλα τα μεγάλα σωματεία που έχω αγωνιστεί και ειδικότερα στον Ολυμπιακό. Μπορεί να ακουστεί υπερβολικό, αλλά τα πάντα εξαρτώνται από την δική μας απόδοση. Η Ελλάδα έχει πάρα πολλά ταλέντα σε όλες τις ηλικίες και νομίζω ότι μπορεί να συμμετέχει, αλλά και να ξεχωρίζει σε όλες τις διοργανώσεις που θα βρεθεί. Μια καλή Εθνική Ομάδα που θα πιάσει υψηλή απόδοση, δεν έχει να φοβηθεί κανένα, οι άλλοι θα πρέπει να μας φοβούνται. Δεν το εννοώ ως μεγάλα λόγια, το εννοώ ως ότι θα δώσουμε τα πάντα και εγώ ως προπονητής και οι αθλητές μου μέσα στο νερό, να φέρουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα σε αυτό το παγκόσμιο.
Ποιά είναι τα βασικά σημεία της φιλοσοφίας σου που θέλεις να περάσει στους Νέους Άνδρες;
Έχω δύο απλούς κανόνες, τους οποίους τους είπα ήδη, όταν μάζεψα τα παιδιά για την πρώτη προπόνηση.
Ο 1ος κανόνας είναι ότι δεν υπάρχει Εγώ, υπάρχει Εμείς. Όποιος προσπαθήσει να βάλει τον εαυτό του πάνω από την ομάδα, δεν έχει θέση στην ομάδα.
Ο 2ος κανόνας ο οποίος είναι καθαρά αγωνιστικός, είναι ότι δεν θα δεχτείτε γκολ από τον φουνταριστό. Αν κάποιος θέλει να το καταλάβει καλύτερα, είναι ότι το γκολ από τον φουνταριστό είναι ένα πολύ εύκολο γκολ, γκολ ψυχολογίας τόσο για την ομάδα που το βάζει όσο και για την ομάδα που το δέχεται. Επομένως σε παιχνίδια υψηλού επιπέδου πρέπει η αντίπαλη ομάδα να ματώσει στην κυριολεξία να σου βάλει κάποιο τέρμα, ώστε να καταλάβει ότι έχει να κάνει με μια ομάδα πάρα πολύ σκληρή και δυνατή.
Δύο κανόνες έχω βάλει, δεν είμαι περίεργος, δεν είμαι υπερβολικός, δεν είμαι προπονητής που θέλει τους αθλητές του στρατιώτες, γιατί έχω υπάρξει παίχτης-στρατιώτης, αλλά ήμουν ατίθασος και καταλαβαίνω πως σκέφτεται ένα παιδί 18 ετών. Προπονητής που θα απογορεύει τις βόλτες, τις κοπέλες, τα κινητά κτλ εγώ δεν θα γίνω. Θέλω το 100% μέσα στο νερό, ας έχουν μια όμορφη δημόσια εικόνα και στη ζωή τους ας κάνουν ότι τους γεμίζει και τους ευχαριστεί. Μ αυτή τη λογική κρατάς τον αθλητή πάντα σε καλή διάθεση, σε καλή ψυχολογία και σε εγρήγορση.
Και αν είναι καλά στην προσωπική τους ζωή…
Είναι καλά και στην επαγγελματική τους. Είναι η αλυσίδα της Ζωής αυτό.
Μετά από τόσα χρόνια καριέρας ως παίκτης στο υψηλότερο επίπεδο και χωρίς η αμοιβή του προπονητή να είναι ιδιαίτερα ανταποδοτική, τι σε κράτησε στο παιχνίδι και που πιστεύεις ότι θα κάνεις τη διαφορά;
Η αγάπη μου για το πόλο με έχει κρατήσει στις πισίνες και εύχομαι να μείνω για πάρα πολλά χρόνια. Νομίζω ότι ως αθλητής ήμουν ένα τέλειο εργαλείο για τον εκάστοτε προπονητή μου. Πολυεργαλείο για την ακρίβεια, καθώς αγωνιζόμουν σε όλες τις θέσεις, ο καλύτερος ρόλος τον οποίο είχα -ήταν κυρίως προς το τέλος της καριέρας μου- αυτός του οργανωτή, γιατί διάβαζα το παιχνίδι το παιχνίδι, μελετούσα τις αδυναμίες και τα πλεονεκτήματα του αντιπάλου και των συμπαικτών μου και προσπαθούσα να πάρω τις πιο σωστές αποφάσεις.
Ως προπονητής, θέλω να περάσω ακριβώς αυτή τη γνώση στους αθλητές μου. Κατα τη διάρκεια της προετοιμασίας παρότι είναι καλοκαίρι, δεν θα κάνω την ηλιοθεραπεία μου, αλλά θα βρίσκομαι μέσα στην πισίνα, γιατί στις περισσότερες προπονήσεις θα είμαι μέσα στο νερό. Είναι τελείως διαφορετικό να δίνεις οδηγίες σε έναν αθλητή πως να βάζει τα χέρια, τα πόδια, το κεφάλι του και άλλες λεπτομέρειες που κάνουν την διαφορά, ενώ είναι κάτι εντελώς διαφορετικό να είσαι εσύ μέσα στο νερό και να του δείχνεις εκείνη τη στιγμή. Έτσι το σκέφτομαι, έτσι το νιώθω και έτσι θα το πράξω και ελπίζω να έχω το αποτέλεσμα το οποίο ονειρεύομαι.
Θα το εκτιμήσουν και οι παίχτες.
Πιστεύω ότι θα το εκτιμήσουν και θα καταλάβουν ότι ο προπονητής τους δεν είναι δημόσιος υπάλληλος, η Εθνική δεν είναι δημόσια υπηρεσία, για όσο θα είμαστε μέσα στο νερό θα δουλεύουμε και μετά υπάρχει αρκετός χρόνος για διασκέδαση. Ένα άλλο στοιχείο που έχω βάλει μέσα στο νερό και πιστεύω πως θα κάνει τη διαφορά, τόσο στο Νηρέα, αλλά και στην Εθνική σε αυτές τις λίγες προπονήσεις τις οποίες κάναμε, είναι και αυτό από την εμπειρία μου. Ήμουν ένας αθλητής που βαριόταν πάρα πολύ εύκολα. Βαριόμουν το μονότονο, το καθημερινό και να μην έχουμε εναλλαγές στο επίπεδο και το όραμα της προπόνησης. Έτσι τώρα ως προπονητής δεν υπάρχει καμία προπόνηση που να επαναλαμβάνεται στη διάρκεια της σεζόν. Αν δηλαδή κάνουμε προπόνηση την Δευτέρα, αυτή η προπόνηση θα επαναληφθεί του χρόνου στις 11 του μηνός!
Κατάφερα με πολύ δουλειά και χρόνο που διέθεσα, όπως και πέρισυ είχα όλες τις προπονήσεις του Νηρέα Λαμίας έτοιμες από τον Σεπτέμβρη, ήξεραν οι παίχτες μέχρι το Μάιο όλες τις προπονήσεις που ακολουθούσαν, έτσι και με την Εθνική οι παίχτες ξέρουν εκ των προτέρων το πρόγραμμα των προπονήσεων και τι τους περιμένει, δεν κρύβομαι. Θα προσπαθήσουμε μέσα από τις προπονήσεις να συνδυάσουμε την προπόνηση και την ψυχαγωγία! Δηλαδή να δουλέψουμε σκληρά μέσα στο νερό, αλλά και τα παιδιά να γουστάρουν εντός εισαγωγικών την προπόνηση!
Η Ουγγαρία, η Κίνα, η Ιαπωνία και η Ολλανδία είναι οι ομάδες που θα αντιμετωπίσουμε στον όμιλό μας, σε πιο ματς πιστεύεις ότι θα κριθεί η πρόκριση;
Να πούμε για τον κόσμο που δεν γνωρίζει ότι προκρίνονται στους 16 οι 3 πρώτες ομάδες. Οπότε θεωρητικά η Ελλάδα θα προκριθεί στις 16 καλύτερες ομάδες του κόσμου. Έχει όμως πάρα πολύ μεγάλη σημασία το πλασάρισμα στον όμιλο. Δηλαδή ο 1ος περνάει απευθείας στην 8άδα, ενώ ο 2ος και ο 3ος συγκρούονται χιαστί με τον 3ο και τον 2ο του άλλου ομίλου. Ο όμιλος με τον οποίο θα συγρουστούμε έιναι αρκετά ισχυρός. Για μένα ο τελικός των τελικών είναι ο αγώνας με την Ουγγαρία στον όμιλο, χωρίς να θέλω να δείξω ασέβεια στην Κίνα, την Ιαπωνία και την Ολλανδία που νομίζω όμως πως δεν μπορούν να φοβίσουν την καλή Ελλάδα από άποψη ονόματος.
Ο αγώνας με την Ουγγαρία είναι ένας αγώνας που θα πρέπει να δώσουμε τα πάντα, ένας αγώνας που οφείλουμε να κάνουμε κατάθεση ψυχής, να μπούμε απευθείας στην 8άδα και να έχουμε δύο επιπλέον μέρες ξεκούρασης όσο οι αντίπαλοί μας παίζουν για την πρόκριση. Ταυτόχρονα θα κληρωθούμε με ένα πιο βατό αντίπαλο στον δρόμο για την τετράδα.
Εν ολίγοις υπάρχουν 2 δρόμοι: ο εύκολος και ο δύσκολος. Ο εύκολος είναι αυτός που λέω και όλοι ονειρευόμαστε, αλλά υπάρχει και ο δύσκολος. Ο δύσκολος είναι να χάσεις από την Ουγγαρία και να χρειαστεί να συγκρουστείς με κάποιον ισχυρό αντίπαλο για να κάνεις το κάτι παραπάνω. Όποιο μονοπάτι όμως και να ακολουθήσουμε εύχομαι και πιστεύω ότι θα φτάσουμε μέχρι τέλους!
Καλή επιτυχία οπότε, σου εύχομαι και εγώ ότι καλύτερο!
Μακάρι! Νά σαι καλά.
Το 2002 κατακτήσατε 4 τρόπαια με τον Ολυμπιακό, ότι υπήρχε διαθέσιμο και το 2011 κάνατε το ίδιο στην Παρτιζάν. Ποιά χρονιά θεωρείς πιο δύσκολη;
Αν έμενα στην Παρτιζάν θα έπαιρνα και το Σούπερ Καπ! Θα ήταν 5! Δεν τίθεται θέμα σύγκρισης, γιατί ο Ολυμπιακός για να φτάσει στην κατάκτηση του Champions League, έπαιζε 4 συνεχόμενα χρόνια σε τελικούς. Δηλαδή το 1998 και το 1999 παίξαμε τελικό στο Len Trophy, χάσαμε και τους δύο τελικούς. Το 2001 παίξαμε τελικό στο Champions League και τον χάσαμε, οι μεγάλοι θυμούνται λόγω διαιτησίας…
Σε δική σου φάση αν δεν κάνω λάθος;
Σε δική μου φάση, σε δικό μου γκολ που ακυρώθηκε τα τελευταία δευτερόλεπτα.
Ήρθε όμως το πλήρωμα του χρόνου και η ανταμοιβή των κόπων μας να πάρουμε το πολυπόθητο Champions League. Κατά τη δική μου άποψη αυτός ήταν ο πιο δυνατός Ολυμπιακός από άποψη ρόστερ που έχει δημιουργηθεί ποτέ. Πάνω από όλα είμασταν μια ομάδα, μια παρέα. Όλοι μαζί είμασταν μέσα στο νερό, αλλά και το σημαντικότερο είναι ότι είμασταν όλοι μαζί και εκτός νερού. Αυτό είναι το μυστικό της επιτυχίας για μένα προσωπικά, αλλά και για όλους τους τότε συναθλητές μου.
Όπως όμως σου είπα ήταν μια προσπάθεια τουλάχιστον τεσσάρων ετών, με πολύ κούραση, πολλές εναλλαγές συναισθημάτων. Να πούμε πως το επίπεδο στο Ελληνικό Πρωτάθλημα τότε, ήταν υπερβολικά πολύ υψηλό. Ακόμα και για να πάρεις κάποιον εγχώριο τίτλο σου έβγαινε η ψυχή, όχι μόνο στον τελικό, αλλά και στους ημιτελικούς. Οπότε καταλαβαίνεις πως η αγωνιστική μας παρουσία ήταν απίστευτη και άξια μνήμης.
Αντίθετα με την Παρτιζάν ήταν ένας υπερβολικά δύσκολος χρόνος για μένα σε ένα ξένο περιβάλλον. Έπρεπε σε πάρα πολυ σύντομο χρονικό διάστημα να ξεχάσω το πόσο άσχημα αισθάνθηκα και πόσο άσχημα τελείωσε για μένα ο Ολυμπιακός. Μου πήρε πολύ χρόνο να σταματήσω να σκέφτομαι το Ολυμπιακό. Από εκεί και πέρα έπρεπε να μπω σε μια ομάδα πολύ γρήγορα, μια ομάδα που δεν πήγα σαν άλλος ένας κρίκος αλλά σαν βασικό γρανάζι της ομάδας. Όλοι με θεωρούσαν το καλύτερο Έλληνα υδατοσφαιριστή που έχει βγει ποτέ, οπότε έπρεπε να αποδείξω στα 36 μου πως είμαι ο Χατζηθεοδώρου που ήξεραν και ήθελαν τόσο χρόνια στην ομάδα τους. Αλλά είμαι και πάρα πολύ τυχερός, έχω ένα άστρο που με ακολουθεί. Θυμάμαι όταν πάτησα το πόδι μου στην Σερβία βρίσκονταν εκεί 30 δημοσιογράφοι και η πρώτη μου δήλωση ήταν ότι «ήρθα να πάρω το Champions League» και ο προπονητής με σκούντησε κάτω από το τραπέζι, οι δημοσιογράφοι γέλασαν, οι συναθλητές μου δαγκώθηκαν…
Στη Σερβία υπάρχει η νοοτροπία ότι ποτέ δεν οριοθετείς τους στόχους σου και ποτέ δεν τους λες δημόσια. Εγώ έτσι όμως ήμουν σαν άνθρωπος, ότι πίστευα το έλεγα. Μετά από 10 μήνες ήρθε όμως το πλήρωμα του χρόνου και στη συνέντευξη τύπου για την κατάκτηση του Champions League ο προπονητής μου ο Igor Milanovic είπε ότι «Τον Σεπτέμβρη, όλοι εσείς οι δημοσιογράφοι γελάγατε και ειρωνευόσασταν όταν ο Χατζηθεοδώρου μίλησε για το Champions League. Τώρα;». Ήταν ότι πιο όμορφο έχω ζήσει στην ζωή μου και εκείνη τη στιγμή μου δείξανε τη φωτογραφία μου που από τότε κοσμεί το Μουσείο της Παρτιζάν. Η μοναδική φωτογραφία ξένου αθλητή! Συγκινήθηκα πάρα πολύ, ειδικά γιατί όλοι οι συναθλητές μου ήθελαν να μείνω στη Σερβία, καθώς γνώριζαν ότι έπρεπε να φύγω πίσω στην Ελλάδα. Ήταν μια μαγική χρονιά. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια από αυτές τις δύο.
Και έφυγες με παρατσούκλι!
Ναι και έφυγα με παρατσούκλι: Maestro!
Που σταματάει το ταλέντο και που αρχίζει η δουλειά;
Τίποτα από τα δύο δεν έχει όρια. Ταλέντο είναι για μένα ότι αυτή τη στιγμή έχω απέναντί μου ένα δημοσιογράφο, στο ξεκίνημα της καριέρας του, ο οποίος από τις ερωτήσεις που μου κάνει, από τη συμπεριφορά που έχει το διάλογό μας μου δείχνει ότι έχει ταλέντο. Πρέπει όμως να το δουλέψει αυτό το ταλέντο, όπως και ο αθλητής μου πρέπει να το δουλέψει, γιατί το ταλέντο μένει για μια ζωή. Άρα η δουλειά πρέπει να πολλαπλασιάζεται και να προσπαθείς να βελτιώνεις το όποιο χάρισμα σου έχει δώσει ο Θεός.
Υπάρχουν τεράστια ταλέντα, μεγάλοι αθλητές, πολύ μεγαλύτερα ταλέντα όχι μόνο από μένα αλλά και από πολλούς συμπαίκτες μου που έχουμε γράψει ιστορία με χρυσά γράμματα. Όμως εγώ με κάποιους άλλους συναθλητές μου δουλέψαμε το ταλέντο μας, εν αντιθέσει με κάποιους άλλους που νόμιζαν ότι μπορούν να παίζουν πόλο μόνο με το ταλέντο εσαεί και ότι θα κάνουν πρωταθλητισμό. Αυτό είναι λάθος. Δεν υπάρχει τίποτα στη ζωή που να μας χαρίζεται χωρίς κόπο και χωρίς να μοχθήσουμε για αυτό. Αυτό είναι δεδομένο και ένα παιδί που ξεκινάει τώρα ή έχει ξεκινήσει λίγα χρόνια, πρέπει να καταλάβει πως πρέπει να κλαψει, να φάει την σφαλιάρα του, την απογοήτευσή του, γιατί μέσα από την απογοήτευση γινόμαστε πιο δυνατοί και στο τέλος να βγει νικητής!
Τώρα που είσαι εκτός προπονήσεων, τι άθλημα κάνεις και πως κρατιέσαι σε καλή φυσική κατάσταση;
Όποτε μου δοθεί η ευκαιρία μπορεί να κολυμπήσω τώρα που φτιάχνει ο καιρός. Λατρεύω πάρα πολύ το τέννις, παίζω ερασιτεχνικά σφαλώς, είναι ένα άθλημα που με εξιτάρει και πρέπει να χρησιμοποιήσεις όλα τα προσόντα που διαθέτεις ως άνθρωπος. Το ταλέντο, τη δύναμη, την αντοχή την τεχνική, την οξυδέρκεια και φυσικά την στρατηγική. Παίζω πάρα πολλές ώρες με πολύ καλούς φίλους και είναι για μένα η καλύτερη δυνατή γυμναστική που μπορώ να κάνω και να κρατιέμαι σε φόρμα. Στην διατροφή μου δεν κάνω υπερβολές και βρίσκομαι σε μια πολύ καλή σωματική-φυσική κατάσταση. Γενικότερα δεν μου αρέσει να κάθομαι. Όταν κάθομαι νιώθω ότι πνίγομαι ή ότι κάτι με βαραίνει στο στήθος. Θέλω κάτι να ασχολούμαι. Ακόμα και η βόλτα που θα πάω με τον σκύλο δεν θα περιοριστεί στα 500 μέτρα, θα γίνει ενάμιση με δύο χιλιόμετρα για να πως και εγώ ότι έκανα τη βόλτα και τη γυμναστική μου.
Έχω ένα μεγάλο σκυλί, είναι Ροτβάιλερ 15 μηνών και είναι -ζωή νά χει- αρκετά κιλά και ογκώδες, οπότε χρειάζεται πολύωρη βόλτα και μου δίνεται η ευκαιρία να περπατήσω πολύ. Είναι μια πολύ καλή άσκηση για μένα, τρέχουμε, παίζουμε, παλεύουμε, κάναμε και τα πρώτα μας μπάνια παρέα. Το σκυλί είναι ένα σημαντικό κίνητρο για να κάνει κάποιος την προσωπική του γυμναστική.
Τι συμβουλές θα ήθελες να δώσεις στους αναγνώστες του Wefit για καλή υγεία και ισορροπία;
Κατ'αρχάς τα πάντα στον αθλητισμό και τον πρωταθλητισμό, αρχίζουν από το ίδιο μας το κορμί. Η καλή και υγιής διατροφή είναι ότι πιο σημαντικό, αν θέλουμε να ανεβαίνουμε το ένα αγωνιστικό επίπεδο μετά το άλλο, αν θέλουμε να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας και να κάνουμε το κάτι παραπάνω. Τα πάντα χρειάζονται μέτρο όμως. Είναι πολύ λεπτή η γραμμή ανάμεσα στο προσέχω το κορμί μου και ξαφνικά θέλω κάτι παραπάνω από τα συμπληρώματα και παίρνω διάφορες χημικές ουσίες, για να βελτιώσω τις επιδόσεις μου. Εκεί πάμε σε δύσκολα, περίεργα και επικίνδυνα μονοπάτια. Είμαι κάθετα αντίθετος και όποιος διαβάσει αυτή τη συμβουλή καλά θα κάνει να με ακούσει: Κανείς δεν κέρδισε από χρήση αναβολικών – χημικών ουσιών. Μόνο έχασε. Αν όχι τώρα θα χάσει στο μέλλον και θα χάσει πολλά σημαντικά πράγματα.
Από εκεί και πέρα νομίζω ότι ναι μεν αυτού του είδους τα συμπληρώματα βοηθάνε έναν αθλητή ο οποίος κουράζεται αρκετά και κάνει πρωταθλητισμό, αλλά δεν υπάρχει τροφή στον κόσμο που να μην αντικαθιστά το καλύτερο συμπλήρωμα. Μέσω της σωστής διατροφής μπορούμε να έχουμε έναν υγιέστατο οργανισμό, έναν οργανισμό που μπορεί να ανταπεξέλθει σε κάθε είδους υποχρέωση, δυσκολία και απαίτηση ενός αθλήματος.
Επειδή το πόλο βοηθάει πολύ στην δύναμη, στην σωματοδομή και την ανάπτυξη του αθλητή, έχω την εντύπωση ότι είναι ένας σχετικά καθαρός χώρος από αναβολικά και ουσίες.
Δυστυχώς είχαμε και εμείς κρούσματα χρήσης αναβολικών, όχι στην Ελλάδα -πάλι καλά- στο εξωτερικό. Επειδή όμως είμαστε μια μικρή κοινωνία, είμαστε μερικές 10άδες χιλιάδες παγκοσμίως, καταλαβαίνεις ότι έχει πολύ αρνητικό αντίκτυπο στην εικόνα του αθλήματος. Θεωρώ εντελώς βλακώδες ένας αθλητής να ντοπάρεται. Πολύ περισσότερο αν ένας αθλητής είναι σε ένα ομαδικό άθλημα. Γιατί ακόμα και αν ο εν λόγω αθλητής βάλει 10 γκολ σε έναν αγώνα και η ομάδα του φάει 11 θα χάσει. Άρα αυτομάτως δεν έχει κανένα απολύτως λόγο να το κάνει.
Όχι πως το δικαιολογώ αν είναι σε κάποιο ατομικό άθλημα, αλλά μπορώ να μπω στο σκεπτικό κάποιων αθλητών σε ατομικά αθλήματα όπως του στίβου που παίρνουν κάποιου είδους ουσίες για να ξεπεράσουν τις επιδόσεις τους και τον ίδιο τους τον εαυτό. Εγώ όμως είμαι κάθετα αντίθετος και εύχομαι ο κόσμος να το καταλάβει. Να αναφέρουμε ακόμα ότι δυστυχώς τα τελευταία χρόνια βλέπουμε πλέον, ότι ακόμα και παιδιά που ασχολούνται μόνο με το γυμναστήριο, αρχίζουν και παθαίνουν μια «τρέλα» με το κορμί τους.
Θέλοντας να δημιουργήσουν ένα κορμί απίστευτο, αγαλματένιο και δυστυχώς έχουν χαθεί παιδιά από αναβολικά, πέθαναν παιδιά που τα γνώριζε πολύς κόσμος στην Ελλάδα. Αυτό είναι κάτι πολύ άσχημο και ελπίζω τουλάχιστον ο χαμός αυτών των ανθρώπων να λειτουργήσει ως παράδειγμα προς αποφυγή των ουσιών αυτών. Δυστυχώς ακόμα γίνεται αυτό το πράγμα στην Ελλάδα. Τι να πω; Ο καθένας έχει το μυαλό του. την φιλοσοφία του, είναι ώριμος ή ανώριμος για να καταλάβει το σωστό και το λάθος.
Το τένις
Παίζεις τένις, προφανώς το λατρεύεις και είσαι ενθουσιασμένος. Φέντερερ; Ναδάλ;
Φέντερερ. Φέντερερ δαγκωτό.
Έχει mind game στο παιχνίδι του. Ο Ναδάλ όμως έχει άλλα σωματικά προσόντα.
Ο Τζόκοβιτς πιστεύω ότι έχει καλύτερα σωματικά προσόντα. Ασχολούμαι σαν τρελός με το τένις, βλέπω τέννις και πάντα έβλεπα.
Συνάρτηση μυών, βάρους ύψους;
Τα πάντα, όλο το πακέτο. Για αυτό και είναι ο καλύτερος στον κόσμο αυτή τη στιγμή. Αλλά εγώ θα προτιμήσω τον Φέντερερ επειδή πέρα από τις «μαγικές» ικανότητες που έχει μέσα στο κορτ, βγάζει μια αρχοντιά στο παιχνίδι του που ελκύει τον κόσμο. Το τένις αν το θέλεις είναι ένα τυποποιημένο άθλημα, ξέρεις ότι όποιος κάνει τα καλύτερα χτυπήματα θα πάρει και τον πόντο ή θα υποχρεώσει τον αντίπαλο στο λάθος. Ο Φέντερερ βάζει και πολλά στοιχεία φαντασίας στο παιχνίδι του και αυτό είναι που κάνει τον κόσμο να τον γουστάρει πιο πολύ.
Εν μέρει και ο Τζόκοβιτς είναι αρκετά θεαματικός παίχτης. Ανάλογα τον αγώνα φυσικά.
Τώρα πάει να το αποκτήσει σε καλύτερο βαθμό το παιχνίδι του. Όταν παίζει ο Φέντερερ με τον Τζόκοβιτς . Είμαι Φέντερερ 100% ,αλλά δεν μπορώ να παραγνωρίσω το ταλέντο του Τζόκοβιτς. Είμαι εν τω μεταξύ πάρα πολύ τυχερός, γιατί κατάφερα σε διαφορετικό χρόνο να γνωρίσω και τους δύο. Τον Τζόκοβιτς τον γνώρισα από τα παιδιά της Παρτιζάν στην καφετέριά του στο Νέο Βελιγράδι, όπου έτυχε να είναι εκεί, ένα φανταστικό καφέ. Δια χειραψίας γνωριστήκαμε, μην φανταστεί κανείς ότι ήπιαμε και καφέ, αλλά έβγαλα και μια φωτογραφία μαζί του να τον θυμάμαι. Τον Φέντερερ τον πέτυχα στην τελετή έναρξης σους Ολυμπιακούς Αγώνες και τον…ακολούθησα για να μπορέσω να βγάλω μια φωτογραφία μαζί του, να πω ότι βρήκα τον Φέντερερ και έβγαλά και μια φωτογραφία. Να τονίσω ότι και οι δύο είναι πάρα πολύ καλά παιδιά, πολύ προσιτοί άνθρωποι και το αναφέρω γιατί είναι άνθρωποι που έχουν βγάλει ένα σωρό λεφτά, όλος ο κόσμος τους γνωρίζει, η δόξα που έχουν λάβει είναι τρομερή και θα μπορούσαν να έχουν έπαρση. Όμως όχι! Είναι δύο παιδιά κοινωνικά, χαμογελαστά και είναι άνθρωποι που μπορείς να καθίσεις και να πιείς ένα καφέ μαζί τους. Δεν το έκανα αλλά αυτό μου έβγαλαν σαν άνθρωποι.
Ο Τζόκοβιτς είναι και τρελοκομείο.
Ο Τζόκοβιτς είναι πραγματικά τρελοκομείο. Ζει για να κάνει την «κουταμάρα» του για να σκάσει όλη η παρέα στο γέλιο! Είναι τρομερό παιδί.
Πέρα από το πόλο και το τένις τι άλλο θα έβλεπες άνετα στην τηλεόραση ή θα παρακολουθήσεις;
Πέρα από το πόλο και το τένις θα δω μπάσκετ και ποδόσφαιρο. Ξεκίνησα άλλωστε από το μπάσκετ, ήμουνα τρομερό ταλέντο για την εποχή μου. Σε ηλικία 12 ετών είχα χτυπήσει την πόρτα της Μεικτής Αθηνών τότε, αλλά είχα ένα σοβαρό τραυματισμό στα γόνατα. Έπαθα μηνίσκο λόγο του ότι είχα πάρει ύψος απότομα και ήμουν και βαρύς σαν πιτσιρικάς. Σταμάτησα το μπάσκετ, βούτηξα στην πισίνα για λόγους αποθεραπείας και…αυτό ήταν! Σταμάτησα για 1-1μιση χρόνο το μπάσκετ και κόλλησα στην πισίνα. Έτσι έγινε η μεταπήδηση μου στο πόλο. Δεν το μετανιώνω, πιστεύω ότι ίσως να είχα κάνει κάτι εξίσου αξιόλογο στο μπάσκετ, μιας και εκείνη την εποχή δεν ήταν τόσα πολλά παιδιά που να παίζουν μπάσκετ, ήταν πιο εύκολο να διακριθείς αν ήσουν καλός. Αλλά δεν έχω κανένα απολύτως παράπονο από τη ζωή μου. Είμαι γεμάτος, περήφανος για ότι έχω καταφέρει, χαρούμενος για τα καλά και τα λάθη… Γιατί έχω κάνει και εγώ πολλά λάθη, προς Θεού, ουδείς αλάνθαστος. Έχω μάθει από αυτά, έχω βγει πιο δυνατός, νικητής και πάνω από όλα πολύ πιο δίκαιος.
Παίζεις με φίλους μπάσκετ;
Με την ομάδα μου έπαιζα, με τον Νηρέα Λαμίας. Τώρα με μια δόση ρίσκου, θα παίξουμε και με τα παιδιά της Εθνικής Νέων Ανδρών, γιατί όλα αυτά τα παιδιά έρχονται από μια πολύ δύσκολη χρονιά, γεμάτη χρονιά, με παιχνίδια, προπονήσεις, υποχρεώσεις και δεν θέλω να τους ρίξω κατευθείαν στα βαθιά. Να κουραστούν πνευματικά και σωματικά. Θέλω να φύγει λίγο το μυαλό τους, να ασχοληθούν και με κάποια άλλα αθλήματα, πάντοτε με τη μέγιστη προσοχή να μην προκύψει κάποιος τραυματισμός…
Στα πλαίσια της προπόνησης πάντα.
Εννοείται, στα πλαίσια της προπόνησης. Γιατί είναι από τις καλύτερες προπονήσεις. Θα τρέξουμε κάποιες φορές στην άμμο, η άμμος είναι το δυσκολότερο τερέν ως άσκηση, να τρέχεις για πολλή ώρα. Νομίζω θα τους αρέσει, γιατί είναι κάτι το διαφορετικό από αυτό που έχουν συνηθίσει. Μου αρέσει να κάνω διαφορετικές προπονήσεις. Κάποιοι το έχουν σχολιάσει αρνητικά (σ.σ. Τι να ξέρουν; Από τον Ομπράντοβιτς και τον Ιβκοβιτς, μέχρι προπονητές ποδοσφαίρουν ιδιοφυίες, όλοι κάνουν cross training…), ειδικότερα βλέποντας πόσο ικανοποιημένοι είναι οι αθλητές τους…
Τύπου «Ρε αυτοί καλοπερνάνε ρε!».
Αυτοί καλοπερνάνε, δεν κουράζονται. Αλλά πίστεψέ με, αν βάλεις ένα παιδί να κάνει κάτι το διαφορετικό επί μία ώρα, θα είναι πολύ πιο κουρασμένο από ότι να το βάλεις στην πισίνα να κολυμπάει, αλλά πολύ πιο χαρούμενο.
Καλοπερνάνε βάσει ψυχολογίας, αλλά γυμνάζονται το ίδιο και περισσότερο!
Ναι, υπήρξαν πολλοί προπονητές με τους οποίους συνεργάστηκα, οι οποίοι ήθελαν ρομπότ και εγώ και οι συναθλητές μου νιώθαμε πολύ πιεσμένοι. Υπήρχαν προπονητές με τη νοοτροπία που έχω τώρα ως προπονητής, που ήταν ότι πιο ωραίο να προπονείσαι μαζί τους. Ο καθε προπονητής έχει τη δική του μέθοδο και αποτέλεσμα. Εγώ προσπαθώ να φτιάξω ένα υβρίδιο από τα δεδομένα που έχω βιώσει ως αθλητής. Είμαι προετοιμασμένος βεβαια και για τις αρνητικές εξελίξεις, οπότε στο τέλος του χρόνου να κριθώ και εγώ. Βέβαια στην Ελλάδα κανείς δεν κρίνει τη δουλειά που έχει γίνει, όλοι θέλουν το αποτέλεσμα.
Ναι έχεις δίκιο. Βλέπουμε ομάδες που από πολύ χαμηλά, υπερβαίνουν εαυτό και τερματίζουν από 3οι ως 6οι και πολύ πιο πάνω από τους στόχους της σαιζόν και αυτό να μην αναγνωρίζεται.
Δεν υπάρχει δυστυχώς αθλητική παιδεία στον Ελληνικό αθλητισμό και σε πολύ μικρές ηλικίες, δεν μιλάω σε επίπεδο αντρών, ανακατεύονται πάρα πολύ και οι γονείς. Αυτό είναι τραγικό. Αν το παιδί έχει προσόντα, ταλέντο και ξεχωρίζει με την επίδοσή του δεν χρειάζεται ούτε μαμά, ούτε μπαμπά, ούτε τις πλάτες κανενός. Αργά ή γρήγορα θα ξεχωρίσει. Έχω δεχτεί και εγώ χαστούκια πιτσιρικάς. Ήμουν ταλέντο, ξεχώριζα και όμως δεν είχα κληθεί ποτέ στην Εθνική Εφήβων. Αυτό με στεναχωρούσε πάρα πολύ, αλλά δεν το έβαλα κάτω. Δεν ζήτησα την βοήθεια των γονιών μου, οι γονείς μου δεν πέρναγαν ούτε έξω από την πισίνα τα πρώτα χρόνια, ήταν το «διάβασμά μου και τίποτα άλλο». Αλλά τα κατάφερα, κέρδισα πολλά τρόπαια και καταξιώθηκα ως αθλητής.
Και εξέθεσες με τον καλύτερο τρόπο όσους δεν σε πήραν τότε στην Εθνική (σ.σ. Γενικά στις μικρές ηλικίες, που μια κλήση στην Εθνική μπορεί να σημαίνει μεταγραφή ή καριέρα, οπότε η πίεση στους αντιεπαγγελματίες προπονητές πάει και έρχεται).
Υπάρχουν δεκάδες γονείς που πάνε με το έτσι θέλω και ζητούν τα παιδιά τους να παίξουν. Θεωρούν ότι τα παιδιά τους είναι τα καλύτερα, ενώ τα παιδιά τους μπορεί να μην βρίσκονται στο επιθυμητό επίπεδο.
Je suis Χατζηθεοδώρου σε αυτή την περίπτωση.
Το θέμα είναι ποιός προπονητής μπορεί να κρατήσει ισορροπία και ποιός θα πάει με τα νερά των γονέων και των εξωτερικών πιέσεων.
Εσύ φαίνεται αρκετά εγωιστής με την καλή έννοια για να σου επιβάλλει κάποιος το οτιδήποτε.
Είμαι εγωιστής και για αυτό τον λόγο δεν πρόκειται να αδικήσω κανένα παιδί. Κανείς δεν έχει δεδομένη την θέση του στη Εθνική ομάδα. Είναι 11 θέσεις για ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα στο οποίο κρινόμαστε όλοι και πάνω από όλους εγώ. Εγώ θα πάρω 11 Ταλιμπάν!
Οι θέσεις είναι αυτές, σφαχτείτε ελεύθερα.
Όχι σφαχτείτε, θα πάρω 11 αθλητές που θα ξέρω ότι θα μπούνε μέσα και θα καταθέσουν την ψυχή τους. Θα δώσουν τα πάντα, θα παίξουν για την Ελλάδα, το εθνόσημο, για την πάρτη τους, λίγο για τον προπονητή τους. Αυτή είναι η περιγραφή για τους 11 που θα απαρτήσουν την τελική επιλογή. Αν σε κάποιους δεν αρέσει αυτό, πρόβλημά τους. Στο τέλος εγώ θα κριθώ όπως είπαμε. Οι υπόλοιποι μετά τους αγώνες θα έχουν την ευκαιρία τους να κρίνουν από το αποτέλεσμα, να πουν τα δικά τους ή να το βουλώσουν εντελώς και να μην ξαναμιλήσουν. Αυτά είναι στάση ζωής.
Σε ευχαριστούμε πολύ Θεοδωρή και θέλουμε να σου ευχηθούμε ότι καλύτερο για το μέλλον.
Τι, τελειώσαμε; Εγώ σας ευχαριστώ για την τόσο ωραία συνέντευξη!
*Οι φωτογραφίες έχουν παρθεί από τον προσωπικό λογαριασμό του προπονητή στο facebook, με την σύμφωνη γνώμη του και σε περίπτωση που θίγεται κάποιο copywright, παρακαλούμε επικοινωνείστε μαζί μας.