Εάν είσαι μαμά ίσως σκέφτεσαι ότι δεν προλαβαίνεις τίποτα: ούτε φροντίδα ούτε άσκηση. Αν ψάχνεις να βρεις το κίνητρο να κάνεις κάτι για σένα η σούπερ μαμά Αλεξία Σβώλου, χημικός, βιοχημικός και δημοσιογράφος υγείας σου δείχνει τον δρόμο. Η Αλεξία, όταν δεν κάνει ιατρικό ρεπορτάζ και δεν “οργώνει” το Αιγαίο με την Ομάδα Αιγαίου, βάζει τα αθλητικά της και τρέχει, κάνει ποδήλατο ή σκι (βουνού και θαλάσσιο) και μαθαίνει στον running buddy της, τον γιο της Ιάσoνα, τον τρόπο να αγαπήσει και να συμμετέχει κι εκείνος. Με αφορμή τη γιορτή της μητέρας μίλησε στη δημοσιογράφο (και συνάδελφο) Φίλια Μητρομάρα και στο wefit.gr για το πως μια fulltime εργαζόμενη μαμά μπορεί να βρει το χρόνο να ασχοληθεί με τα σπορ.
H Αλεξία Σβώλου με τον γιο της Ιάσονα.
Το τρέξιμο για μένα είναι εκτόνωση κι επαφή με τη φύση. Τρέχω για να αποβάλλω το στρες, να γεμίσω τους πνεύμονές μου με οξυγόνο, να αδειάσω το μυαλό μου, να γίνω ένα με τη φύση, για να βρεθώ μέσα στο πράσινο, κάτω από τον ουρανό. Μένω στην Κηφισιά κι έχω την τύχη να τρέχω σε καταπράσινες γειτονιές, περνώντας δίπλα από ιστορικές κατοικίες και πύργους, το σπίτι του Παύλου Μελά, τα αρχοντικά της Πηνελόπης Δέλτα και του Ίωνα Δραγούμη.
Συχνά τρέχω με τον σκύλο μου, ενώ σε όλους τους Αγώνες των 5 χλμ. και των 10 χλμ τρέχω παρέα με τον “running Buddy” μου, τον Ιάσονα (τον γιο μου). Το μήλο όπως βλέπετε πέφτει πάντα κάτω από τη μηλιά…
Λατρεύω τον αθλητισμό και το τρέξιμο είναι ίσως το πιο εύκολο σπορ, αυτό που μπορείς να κάνεις έξω από την πόρτα του σπιτιού σου. Είναι και τσάμπα, κάτι πολύ σημαντικό στις μέρες μας.
Αγαπώ πολύ και το ποδήλατο, κάνω όλες μου τις δουλειές με ποδήλατο. Δεν έχεις και το άγχος πού να παρκάρεις. Επίσης κολυμπάω χειμώνα καλοκαίρι. Έκανα και τον Ιάσονα κολυμβητή παντός καιρού και ίσως γι’ αυτό, ούτε εκείνος ούτε εγώ, δεν αρρωσταίνουμε ποτέ.
Η μεγάλη μου αγάπη είναι το σκι. Στο βουνό και στο νερό. Είναι το απόλυτα τεχνικό σπορ, που συνδυάζει απίστευτο αίσθημα ελευθερίας και έκρηξη της αδρεναλίνης στον οργανισμό. Έχω κατέβει ατελείωτες λευκές πλαγιές σε Ελλάδα κι Ευρώπη, έχοντας από πάνω μου μόνο τον ουρανό και το Θεό. Απίστευτο συναίσθημα να κάνεις σλάλομ στα 2.500 μέτρα.
Κάνω μανιωδώς μονοσκί στο The Lake Water Sports Club, στη Λίμνη Βουλιαγμένης-Περαχώρας (μετά το Λουτράκι) και νιώθω σαν τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο στον Τιτανικό: King of the world! Το πιο «ανεβαστικό» σπορ στον κόσμο! Κάνεις σλάλομ πίσω από το σκάφος και την ώρα που στρίβεις και γέρνεις το σώμα σου πάνω στο νερό, σχεδόν νιώθεις την αδρεναλίνη να σε πλημμυρίζει.
Η πιο φοβερή στιγμή είναι όταν το σκάφος σταματά και ο δάσκαλός μου, ο Γιώργος Γκανιάτσος, μου κάνει νόημα με το χέρι να αφήσω το σκοινί. Τότε το σώμα μένει για λίγα δευτερόλεπτα πάνω στο νερό και σιγά-σιγά βυθίζεται. Δεν μπορώ να περιγράψω το συναίσθημα. Σαν να περπατάς στο νερό.
Το σκι είναι ένα ακριβό σπορ, που θέλει και ειδικές συνθήκες. Από τις πιο καθημερινές επιλογές προτιμώ το ποδήλατο γιατί λατρεύω την ταχύτητα. Ζω με ταχύτητα, δουλεύω με ταχύτητα, οδηγώ με ταχύτητα. Πριν γίνω μαμά μάλιστα, ήμουν απίστευτα γρήγορη οδηγός. Τώρα έχω μειώσει τα γκάζια γιατί οι ευθύνες είναι πολλές. Στον δρόμο εννοώ ότι τα χω μειώσει, όχι στην καθημερινότητά μου.
Το μότο μου στη ζωή είναι ότι: «δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω». Δουλεύω σε 4 εφημερίδες, έχω ατέλειωτη δουλειά, κι όμως πάντα βρίσκω χρόνο και για τον γιο μου. Όταν κάτι το θέλεις πολύ, το κάνεις. End of story. Όλα τα άλλα είναι γκρίνιες και δικαιολογίες. Δεν αντέχω την γκρίνια, τους γκρινιάρηδες ανθρώπους και την κλάψα! Η ζωή είναι μία, είναι πολύτιμη, είναι το υπέρτατο δώρο και είναι αμαρτία να τη σπαταλάς.
Παίρνω παντού μαζί μου το παιδί μου, γιατί είναι το «φιλαράκι» μου, μοιραζόμαστε τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα, γιατί δεν μπορεί να έρθει ακόμα στις αποστολές της Ομάδας Αιγαίου, στα νησάκια της «άγονης γραμμής».
Τα παιδιά είναι ό,τι πολυτιμότερο έχουμε και πολλές φορές οι δάσκαλοι του Ιάσονα στο σχολείο του, τα Εκπαιδευτήρια Νέα Γενιά Ζηρίδη, μου έχουν πει ότι οι εμπειρίες που κερδίζει ταξιδεύοντας μαζί μου, κάνοντας τόσα σπορ μαζί μου (τρέξιμο, ποδηλασία, skating, σκι βουνού, θαλάσσιο σκι, rafting, πεζοπορία..) είναι ανεκτίμητες.
Την ωραιότερη κουβέντα μου την έχει πει η δασκάλα των εικαστικών, η Άννα Καπουράλη: «Το παιδί σου έχει ταλέντο στη ζωγραφική κι έχει φοβερή φαντασία. Με τόσα ερεθίσματα, με τόσες εικόνες που βλέπει και τόσα που ζει ήταν αναμενόμενο…»
Οι νέες μαμάδες χρειάζεται να ιεραρχήσουν τις προτεραιότητές τους. Να αφιερώσουν λίγο χρόνο στον εαυτό τους. Όσο απαιτητική κι αν είναι η δουλειά, όσο κουραστική κι αν είναι η φροντίδα της οικογένειας, υπάρχει χρόνος για σένα. Αρκεί να τον δημιουργήσεις. Άλλωστε η καλύτερη μαμά στον κόσμο είναι η ισορροπημένη μαμά. Αυτή που είναι ευτυχισμένη πρώτα από όλα με τον εαυτό της.
Όταν άρχισα να δουλεύω πολύ σταμάτησα το γυμναστήριο και ξεκίνησα να τρέχω στη γειτονιά μου, να κάνω ποδήλατο στη γειτονιά μου για να κερδίσω χρόνο, να περιορίσω τις μετακινήσεις. Κάνω αθλητισμό έξω από το σπίτι μου οπότε ο χρόνος μετρά από το πρώτο λεπτό που θα κλείσω την πόρτα πίσω μου. Και τρέχω κάθε μέρα. Με κρύο, με ζέστη, με βροχή, με παγωνιά. Θα μου πεις ζω σε όμορφη γειτονιά, σε καταπράσινο προάστιο, στο residential κομμάτι της Κηφισιάς. Αν ζούσα στο κέντρο τι θα’ κανα; Θα έβαζα ξυπνητήρι μια ώρα νωρίτερα για να δημιουργήσω χρόνο
Επίσης περπατώ πολύ. Χιλιόμετρα ολόκληρα. Αν πρόκειται να πάρω λίγα πράγματα πάω στο σουπερ μάρκετ με τα πόδια. Ποτέ με το αυτοκίνητο. Για να κινηθώ. Και μυρίσω τη μεθυστική μυρωδιά του νυχτολούλουδου.
Θα συμβούλευα τις νέες μαμάδες να κινηθούν. Να κάνουν βόλτες με το καρότσι, να περπατήσουν, να κολυμπήσουν. Θέληση χρειάζεται μόνο. Τίποτα άλλο. Κι όταν τα παιδιά μεγαλώσουν λίγο να τα μυήσουν στην αγάπη τους για την κίνηση. Να παίξουν μαζί ποδόσφαιρο στο πάρκο. Να παίξουν μαζί ρακέτες στην παραλία. Να κάνουν μαζί πεζοπορία στο βουνό. Να κάνουν μαζί μακροβούτια. Η ζωή είναι σαν ένα μακροβούτι. Παίρνεις βαθιά αναπνοή και βουτάς.
Μέχρι σήμερα έχω τρέξει σε 10 αγώνες, διαδρομές των 5 χλμ και 10 χλμ. και σε κάποιους βραδινούς αγώνες των 6 χλμ. Οι τελευταίοι είναι και οι πιο απολαυστικοί, γιατί δεν λιώνεις στη ζέστη. Ξεκίνησα να τρέχω αργά, στην ηλικία των 40 ετών και ξεκίνησα ακόμα πιο αργά –στα 42 χρόνια- το θαλάσσιο σκι. Θα ‘θελα να το χα ξεκινήσει νωρίτερα, για να έτρεχα σε αγώνες…
Πιστεύω ότι εμπνέω τον γιο μου. Είμαι μάλλον το πρότυπό του, όπως ισχύει πάντα με τα παιδιά και τους γονείς. Ποτέ δεν προσπάθησα να τον πιέσω. Στους αγώνες τρεξίματος, τον ρώτησα, αν θέλει η ομάδα με την οποία τρέχω, η AbbVie Running Team, να του βγάλει συμμετοχή. Κι είπε “ναι”. Στο βουνό, τον πήρα μαζί και πάμε με το σχολείο του στα Καλάβρυτα, τον χειμώνα και ένα 5ημέρο κάθε χρόνο στο Bansko, όπου λιώνουμε στο σκι.
Ο Ιάσονας έχει γίνει με τη βοήθεια του σχολείου του εξαιρετικός κολυμβητής, απίστευτος σκιέρ βουνού κι έχει ήδη κάνει δύο φορές rafting πριν καλά-καλά κλείσει τα εννιά. Φανταστείτε τι θα κάνει στα 19! Θα κατεβαίνει τις πιο μαύρες πίστες στον κόσμο και θα του φαίνονται… ευθεία.
Από ενός έτους ερχόταν μαζί μου στη βάρκα, όταν έκανα θαλάσσιο σκι και στην ηλικία των 6 ετών εξέφρασε την επιθυμία να μάθει κι αυτός. Πέρσι λοιπόν δοκίμασε για πρώτη φορά θαλάσσιο σκι, με τον καλύτερό του φίλο, στη Λίμνη Περαχώρας Λουτρακίου. Σηκώθηκε με το πρώτο τράβηγμα και στο τέταρτο μάθημα ξεκίνησε τα σλάλομ! Αυτά είναι μαθήματα για τη ζωή. Εκτός τάξης, εκτός τετραδίου. Ένα παιδί που κατεβαίνει μαύρες πίστες, ένα παιδί που κάνει σλάλομ πάνω στα απόνερα. Έτσι, όταν μεγαλώσει δεν θα φοβάται πια. Θα τολμά τα πάντα! Έτσι πρέπει να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας. Όχι μπροστά σε τάμπλετ και τηλεοράσεις, σε ηλεκτρονικές νταντάδες…
Τι πρέπει να αλλάξουν στην Ελλάδα; Πολλά! Η νοοτροπία, οι εγκαταστάσεις, η ευκολία πρόσβασης. Εγκαταστάσεις υπάρχουν ελάχιστες, ποδηλατόδρομοι λίγοι, πάρκα λιγότερα.
Ο αθλητισμός είναι τρόπος ζωής. Και είναι και επένδυση. Επενδύεις για να μάθεις ένα τεχνικό σπορ σαν το σκι, θέλει κόπο, χρόνο και χρήμα. Αλλά έχει υψηλή ανταποδοτικότητα. Όταν μάθεις το σπορ, η απόλαυση που αντλείς από αυτό είναι ΤΕΡΑΣΤΙΑ. Σε κάνει να λες: It’s worth it!
Δεν πιστεύω ότι οι περισσότεροι Έλληνες γονείς αποτελούν πρότυπο άσκησης για τα παιδιά τους. Η ενασχόληση με τον αθλητισμό προϋποθέτει γονείς σε καλή φόρμα, που δεν είναι κολλημένοι στον καναπέ. Που κάθε Σαββατοκύριακο παίρνουν τα παιδιά τους και πηγαίνουν εκδρομή, στο βουνό, στη θάλασσα, κάπου στη φύση. Που δεν είναι νωθροί, που δεν βαριούνται. Αν μπορώ να στείλω ένα μήνυμα στους γονείς είναι: «Αδράξτε τη μέρα. Ζήστε την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία, και ζήστε την σαν να πρόκειται να ζήσετε για πάντα. Και ζήστε τα πάντα μαζί με τα παιδιά σας».
Έχω μάθει το παιδί μου να τρώει τα πάντα, και κρέας γιατί χρειάζεται τον σίδηρο των ζωικών τροφίμων και ψάρια. Προσωπικά τρώω τα πάντα εκτός από κρέας. Είμαι pesceterian (ψαροφάγος). Επίσης δεν μου αρέσουν τα όσπρια, με εξαίρεση τη φάβα και τα ρεβίθια. Τρώω πολλά λαχανικά και φρούτα, λατρεύω το γιαούρτι και τα τυριά αλλά αντιπαθώ πολύ το γάλα, το οποίο θεωρώ παντελώς άχρηστο (ακόμα και βλαβερό) για τους ενήλικους. Μόνο τα μωρά χρειάζονται γάλα.
Για τη γιορτή της μητέρας ο γιος μου μου είπε τι θα ήθελε να μου χαρίσει: «Μια κάρτα που θα φτιάξω μόνος μου και μια καρδιά από πηλό ζωγραφισμένη για να την κρεμάσεις και να τη φοράς στη δουλειά».
Είμαι ο τυχερότερος άνθρωπος στον κόσμο. Έχω τον Ιάσονα. Έχω την αγάπη του, τον θαυμασμό του, την παρέα του. Έχω τα πάντα. Νιώθω ανίκητη!
Οι ιστορίες μας είναι ωραίες όταν μοιράζονται. Αν θέλεις κι εσύ να εμπνεύσεις με την ιστορία σου τους αναγνώστες του wefit.gr, στείλε τα στοιχεία σου στο info@wefit.gr και θα επικοινωνήσουμε σύντομα μαζί σου.