Οι υπεραποστάσεις αποτελούν την απόλυτη πρόκληση για έναν άνθρωπο, ο οποίος έχει ως στόχο να γίνει adventureman και να αλλάξει τρόπο ζωής αλλά, κυρίως, τρόπο σκέψης απέναντι σε αυτή. Από τους μικρότερους σε ηλικία Έλληνες αθλητές, ο Μάριος Γιαννάκου, κατέχει το ρεκόρ μικρότερης ηλικίας συμμετοχής στον αγώνα των 170 χιλιομέτρων του Rout, μίλησε στον Ιάσωνα Βασιλειάδη, BSc ΤΕΦΑΑ ΑΠΘ /(In progress) MSc “Strength and Conditioning” Metropolitan University of Cardiff, και στο wefit.gr για το τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων, τις δυσκολίες, τα εμπόδια, το όνειρο και τη μεγάλη ψυχή που χρειάζεται κάποιος για να τρέξει.
Πώς πήρες την απόφαση να ξεκινήσεις ένα τόσο δύσκολο αγώνισμα;
Νομίζω πως ο διακαής πόθος του ανθρώπου είναι να ξεπερνά νέες προκλήσεις και να ανακαλύπτει καινούριες πτυχές του εαυτού του. Το τρεξιμο μεγάλων αποστάσεων μου καλύπτει ακριβώς αυτή την ανάγκη. Επομένως η απαρχή της ενασχόλησής μου οφείλεται σε αυτό ακριβώς το δεδομένο. Είναι πολύ όμορφο να μαθαίνεις, όχι μονο τις σωματικές αντοχές σου αλλά και τις ψυχικές. Και είναι ένα βίωμα το οποίο μπορείς υιοθετήσεις ως στάση ζωής στην καθημερινότητά σου.
Τι δυσκολίες συνάντησες στην αρχή;
Οι δυσκολίες που συνάντησα ήταν πολλές και, ομολογώ, πως πολλές φορές με έφεραν μπροστά από την απόφαση να παρατήσω τις μεγάλες αποστάσεις. Δεν ήμουν ποτέ δρομέας, ούτε είχα σημαντικές βάσεις αθλητή. Οπότε το σοκ της προπόνησης και της απότομης καταπόνησης είχε ως συνέπεια κάποιους τραυματισμούς. Άρχισα να πονάω σε σημεία του σώματός μου που αγνοούσα πως μπορεί να πονέσουν. Για παράδειγμα δεν γνώριζα για το σύνδρομο της λαγοκνημιαίας ταινίας ούτε για τον τραυματισμό των ισχίων. Ο πόνος στο σώμα μερικές μέρες ήταν τόσο έντονος που έπρεπε να παίρνω αναλγητικά.
Τι προπόνηση κάνεις για να συμμετάσχεις σε αυτούς τους αγώνες; Ποσο καιρό διαρκεί η προετοιμασία για ένα τέτοιο event;
Η προπόνηση που ακολουθώ βασίζεται σε έξι προπονήσεις. Η καθεμία έχει τον σκοπό της. Μια προπόνηση έντασης, μια προπόνηση σε ανηφόρες και μια προπόνηση μακράς διάρκειας, στην οποία προσπαθώ να τρέχω ή να περπατώ για ώρες μέσα στο βουνό. Ενδιάμεσα των βασικών προπονήσεων υπάρχει το τρεξιμο αποκατάστασης και η ενδυνάμωση.
Ωστόσο καμία προπόνηση δεν μπορεί να σε προετοιμάσει για τον αγώνα. Για έναν τέτοιο τερματισμό, κυρίως, παίζει σημαντικό ρόλο να έχεις “γυμνασμένο” μυαλό. Πολλές φορές βέβαια παραμερίζω το πρόγραμμα και απλώς βγαίνω να τρέξω. Ο χρόνος προετοιμασίας για έναν αγώνα 170 χιλιομέτρων διαρκεί περίπου 4-5 μήνες για έναν άνθρωπο που έχει ήδη κάνει χιλιόμετρα.
Μιλάμε για ένα άθλημα που χαρακτηρίζεται από κούρσες άνω των 100 χιλιομέτρων και μάλιστα σε δύσκολες συνθήκες. Τι άλλο έχει να συναντήσει ένας δρομέας εκτός από αυτά τα δύο εμπόδια;
Όπως ανέφερα, η προπόνηση σε έναν τέτοιο αγώνα θα σε πάει ως ένα σημείο. Τα χιλιόμετρα είναι πολλά και η μοναξιά σε τέτοιους αγώνες πολλές φορές ανυπόφορη. Ειδικά όταν μιλάμε για αγώνες υπεραποστάσεων στο βουνό. Ο αθλητής πρέπει να μεριμνήσει για τα πάντα, να αυτοσυντηρηθεί στο ατέλειωτο και μοναδικό βράδυ, να τραφεί και να ενυδατωθεί. Επίσης, οι συνθήκες του αγώνα μπορεί να δυσκολέψουν ακόμη περισσότερο την κατάσταση σε συνδυασμό με την αϋπνία. Η υποθερμία ή ηλίαση αποτελούν φόβο για όσους τρέχουμε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο αγώνας ΟΜΤ 100 χλμ που έτρεξα πέρυσι στον Όλυμπο και έπαθα υποθερμία και ηλίαση μέσα σε λίγες ώρες. Το βράδυ η θερμοκρασία άγγιζε τους 0°C και το μεσημέρι έφτανε ως και τους 35°C. Θυμάμαι πως τερμάτισα σε κακή κατάσταση μετά από 23 ώρες.
Είσαι κάτοχός του ρεκόρ κατηγορίας, στον αγώνα Rout 170 χιλιομέτρων. Μίλησε μας για τον αγώνα αυτό.
Ο αγώνας του Rout είναι ένας αγώνας 170 χιλιομέτρων, 8.000 υψομετρικής διαφοράς και διάρκειας 40 ωρών. Οι αθλητές δεν κοιμούνται για σχεδόν 2 μέρες. Ο αγώνας αυτός διαφέρει από πολλούς αγώνες 170 χιλιομέτρων καθώς έχει λίγους σταθμούς υποστήριξης. Δηλαδή ο αθλητής πρέπει να φροντίζει να έχει τροφή, ρούχα και εξοπλισμό για πολλές ώρες μέσα στην τσαντα του. Η διοργάνωση δεν το κάνει αυτό λόγω οικονομίας ή έλλειψης προσωπικού αλλά για να βιώσει ο αθλητής την εμπειρία ακριβώς όπως αξίζει σε έναν αγώνα υπεραπόστασης, δηλαδή μοναχικά και αυτοδύναμα. Όσον αφορά το ρεκόρ ηλικίας το πραγματοποίησα σε ηλικία 23 χρόνων. Τώρα που αγγίζω τα 26 δε θα πω πως είμαι πιο σοφός ή έμπειρος αλλά χαίρομαι που έχω τον ίδιο ενθουσιασμό. Αυτό αρκεί για να τρέχω σε τέτοιους αγώνες.
Ανέφερες ότι έχεις σαν στόχο τον αγώνα στο Rovaniemi, έναν αγώνα υπερπαπόστασης στον Αρκτικό κύκλο, με μεγάλες απαιτήσεις. Μιλησε μας για αυτόν.
Ο αγώνας στο Rovaniemi γαργαλάει την σκέψη μου εδώ και 1 χρόνο. Είναι ένας αγώνας περιπέτειας και επιβίωσης θα λέγαμε, 150 χιλιομέτρων στις χιονοσκεπείς περιοχές του λεγόμενου Κύκλου της Αρκτικής, στα βόρεια της Φινλανδίας. Η μέση θερμοκρασία του αγώνα είναι στους -30°C και ο αθλητής καλείται να σέρνει σε έλκηθρο τον υποχρεωτικό του εξοπλισμό. Πέρυσι τον τερμάτισαν μόνο 18 ατομα. Οργανώνουμε μια ελληνική αποστολή με τον φωτογράφο Μπάμπη Γκιριζιώτη για να πραγματοποιήσουμε αυτό το όνειρο φέτος τον Φεβρουάριο.
Τι συμβουλές θα έδινες σε κάποιον που θέλει να ξεκινήσει να αγωνίζεται σε αγώνες υπεραποστάσεων;
Εάν κάποιος θέλει να δοκιμάσει τον εαυτό του και τις αντοχές του σε τέτοιους αγώνες το μόνο που πρέπει να κάνει είναι να προπονηθεί σωστά, να “στερηθεί” ίσως κάποια πράγματα και κυρίως να πιστέψει στον εαυτό του. Θα πρόσθετα επίσης πως η λέξη “υπομονή” θα πρέπει να βρίσκεται από τις πρώτες στο λεξιλόγιο του.
Ποιος είναι ο Μάριος Γιαννάκου
Γεννήθηκε το 1992 στη Δράμα. Κατά καιρούς έχει λάβει μέρος σε πολλούς αγώνες όπως: ROUT 170 km, Mythical Trail 100 km, ROC 82 km, 24ωρος αγώνας σε κυκλική κίνηση.
Κατέχει το ρεκόρ μικρότερης ηλικίας συμμετοχής στον αγώνα των 170 χιλιομέτρων του Rout.
Στόχος του είναι φέτος να τερματίσει ξανά στον ίδιο αγώνα και να συμμετάσχει στον αγώνα του Rovaniemi 150, έναν αγώνα περιπέτειας 150 χλμ στον Αρκτικό κύκλο, όπου οι θερμοκρασίες ξεπερνάνε τους -30 βαθμούς και ο αθλητής σέρνει το δικό του έλκηθρο. Επίσης έχει και τον στόχο του Σπάρταθλου.
Έχει σπουδάσει Γερμανική Φιλολογία Μετάφραση και Διερμηνεία, ασχολείται με την μουσική, τη ζωγραφική και είναι συντάκτης στην Ενναλακτική Δράση.