Dimson, είναι το αθλητικό του όνομα, που σημαίνει «της Δημητρούλας ο γιος»! Ο 47χρονος Μάνος Παπαδημητρίου, καλλιτέχνης, τραγουδιστής και house keeper, είναι ο αθλητής της διπλανής πόρτας και με αξεπέραστο κέφι και τρομερό λόγο, διηγήθηκε στη δημοσιογράφο Φίλια Μητρομάρα ποια προβλήματα αντιμετώπισε όταν ξεκίνησε να τρέχει στα 41 του. Προτείνει συμβουλές από την δική του πορεία και εμπειρία, για όποιον θέλει να τρέξει σε αγώνες μετά από 40 και να βγει ασπροπρόσωπος, χωρίς τραυματισμούς.
”Παρόλο που έχω διαχειριστεί λάθος τους αγώνες, αναγνωρίζω, δεν έχω εγκαταλείψει κανέναν αγώνα.”
Γυμναζόμουν από πολύ μικρός για σωματοδομή. Μετά έκανα αερόβια για να κρατώ σε φόρμα το σώμα μου αλλά χρησιμοποιούσα και τον στίβο, επειδή ασχολούμουν με τον μηχανοκίνητο αθλητισμό, με σπορ μοτοσίκλετες. Ήθελα να διατηρώ το βάρος μου σε φυσιολογικά επίπεδα και να έχω αντοχή.
Μέχρι το 2000 κάπνιζα 3 πακέτα τσιγάρα. Είχα κάψει πολλά σεντόνια, η γεύση μου ήταν αλλοιωμένη, ένιωθα βαρύς. Κάποια στιγμή μπούχτισα και κατάλαβα ότι ήταν άχρηστο για μένα, έτσι το άφησα δίπλα μου και είπα στον εαυτό μου: «εκεί θα είναι, δεν θα σου τα πάρει κανείς». Δεν τα άγγιξα. Άρχισα να καταγράφω τις άκαπνες μέρες: π.χ. σήμερα πρώτη μέρα παρθένα κέρδισα 2.100 δρχ (τότε δεν είχε μπει ακόμη το ευρώ), κλπ. Κάποια στιγμή είχαν περάσει δυο μήνες και είδα ένα όνειρο, ότι ξανάρχισα το κάπνισμα! Το έφερα βαρέως να υποκύψω και να επιστρέψω στο τσιγάρο. Όταν ξύπνησα και κατάλαβα ότι ήταν απλώς ένα κακό όνειρο, ένιωσα ευτυχισμένος. Από τότε δεν έχω καπνίσει ποτέ και με ενοχλεί πολύ ο καπνός του τσιγάρου.
Η πρώτη μου προπόνηση ξεκίνησε στις 15 Αύγουστου 2012 χωρίς να ξέρω τίποτα από το τρέξιμο. Είχα βάλει απλώς στόχο να τρέξω στο Mini Spetses Marathon. Επειδή κάνω καταδύσεις, η βασική μου προπόνηση ήταν το αερόβιο βατραχοπέδιλο. Δηλαδή φορούσα τα μεγάλα βατραχοπέδιλα και κολυμπούσα για μία ώρα και παραπάνω, για να αποκτήσω αερόβια αντοχή.
Αυτό που με μάγεψε κυριολεκτικά στην πρώτη μου συμμετοχή στον αγώνα ήταν τα τελευταία 500 μέτρα πριν τον τερματισμό. Εκεί που ο κόσμος σε επεφυμεί και σε στηρίζει, νιώθεις λίγο σαν ήρωας, σαν πρωταγωνιστής, βλέπεις τον κόσμο, νιώθεις την αγάπη του… Ήταν πραγματικά μαγικό!
Όμως η εμπειρία μου από τον πρώτο μου αγώνα ήταν ενδυματολογικά καταστροφική! Φορούσα κολάν, με 35 βαθμούς θερμοκρασία, καπέλο, ακουστικά, ό,τι είχα το έβαλα! Αλλά και από θέμα διαχειρίσης του αγώνα ήμουν άσχετος, τα κιλά μου ήταν στα 100 τότε, όμως το προσπάθησα πολύ και το έκανα σε 23:30. Κατάλαβα ωστόσο ότι κάτι δεν έκανα καλά…
“Το τρέξιμο είναι το πιο οικονομικό άθλημα και σε κρατάει φρεσκαδούρα για long time!”
Για να μάθω να διαχειρίζομαι σωστά τα πράγματα βρήκα προπονητή. Το σύμπαν ήταν πολύ καλό μαζί μου και ο καταπληκτικός Κώστας Νακόπουλος, ο οποίος σε κερδίζει με την ευγένειά του, μου λέει «γίνε παιδί του Χρήστου Παπαχρήστου». Οπότε μπήκα υπό την προπονητική σκεπή του Χρήστου Παπαχρήστου και είμαι μέχρι σήμερα υγιής.
Η προπόνησή μου είναι καθημερινή, 7 φορές την εβδομάδα, η οποία περιλαμβάνει 4 μέτριας έως μεγάλης έντασης τρεξίματα και κάποια με ταχύτητα για καρδιοαναπνευστικό και ενδυνάμωση. Και φυσικά ένα κυριακάτικο long run, ανάλογα με τον στόχο που έχω βάλει, κάνω και τα ανάλογα χιλιόμετρα.
Τρώω εξύπνα, χωρίς να κάνω εξειδικευμένη διατροφή. Αποφεύγω να τρώω αυτά που είναι τελείως περιττά και προσπαθώ να αποσυνδέω την τροφή με την ευχαρίστηση, δεν τρώω δηλαδή για συναισθηματικούς λόγους, δεν διορθώνω τα προβλήματα με το φαγητό, ούτε καλύπτω τα κενά. Οπότε τρώω εξυπνα. Τρώω απ΄όλα με μέτρο.
Στις δύσκολες περιόδους κάνω την ταλαιπωρία έργο. Βρίσκω πάντα τον τρόπο να μετατρέπω την ταλαιπωρία μου σε κάτι δημιουργικό.
Το αρνητικό που έχω ως δρομέα είναι ότι είμαι μεγαλόσωμος και βαρύς, δεν έχω δηλαδή τις σωματικές προδιαγραφές ενός δρομέα. Το καλό είναι ότι είμαι ανθεκτικός στην καταπόνηση , μπορώ να κρατήσω αρκετή ώρα με «σφιγμένα τα δόντια» που λένε. Παρόλο που έχω διαχειριστεί λάθος τα αγώνες, αναγνωρίζω, δεν έχω εγκαταλείψει κανέναν αγώνα.
Την αντοχή, την εμμονή και την πίστη που θα φτάσω στο τέλος της μεταφέρω στην καθημερινότητά μου που χρειάζονται patience, διαχείριση, αντοχή κλπ. Για παράδειγμα, όταν έχεις κάποιο έργο να ολοκληρώσεις καλό είναι να λες στον εαυτό σου “έλα βρε, εδώ τερμάτισα 10 μαραθονιους, αυτό δεν θα βγει;”
Ο Μάνος Παπαδημητρίου ασχολείται με τον μηχανοκίνητο αθλητισμό.
Ο μεγαλύτερος εχθρός μου είναι η μονοτονία και η βαρεμάρα της μεγάλης αποστάσεως. Προτείνω δυο κόλπα: 1) Κάνεις το σώμα σου εργοτάξιο και βάζεις ένα … πνευματική κάμερα να κυκλοφορήσει στα εσωτερικά του διαμερίσματα. Ρωτάσω το σώμα σου: “Γαμπες πως πάμε; Οκ; Πατούσες; Οκ; Γωνιά, στήθος κ.λπ. “2) Βγάζετε την πνευματική σου κάμερα έξω, την μετατρέπει σε drone και σε παρακολουθείς. Κάνεις τις κινήσεις, όπως έδειξε ο προπονητής, μέση, μπροστά ελαφριά, κλίση μπροστά, και παρατηρείς ότι είσαι όταν τρέχεις στήνοντας το σώμα σου όσο το δυνατόν καλύτερα.
Εάν κάποιος θέλει να ξεκινήσει να τρέχει μετά τα 40 του προτείνω:
1 Να βρει φίλους «ομότιμπους» (να έχουν το ίδιο ρυθμό, το ίδιο τέμπο) να προπονούνται ή να βρουν οπωσδήποτε έναν προπονητή.
2 Να τηρούμε αυστηρά το κανόνα: «ακούω το σώμα μου». Νόμος. Οποιος δεν το άκουσε παντρευτεί για πάντα τους φυσικοθεραπευτές ή σταμάτησε την τρέξιμο.
3 Να μη βιάσει να τα κάνει όλα σε μια μέρα. Όπως το μωρό αρχίζει να περπατάει έτσι ξεκινάμε και το τρέξιμο, όμορφα, ομαλά και σταδιακά ανεβάζουμε το επίπεδο. Εγωισμοί και βιασύνες οδηγούν στο Νο 2: να πάρουν τους φυσικοθεραπευτές ή να σταματήσουν την εκτέλεση.
4 Να βάζουν στόχους. Να μην ξοδεύει την ενέργεια του δεξιά και αριστερά. Με τους στόχους δυναμώνει και τον πνευματικό κόσμο, την ψυχολογία του. Αυτό είναι που θα το κρατήσει. Το σώμα κουράζεται, βαριέται, θέλει να σταματήσει, αλλά το πνεύμα πρέπει να δουλεύει και να παραμείνει άγνωστο. Το πιο βασικό είναι να διδαχθεί και να είναι εντός των ορίων.
5 Να ξέρει τον λόγο για τον οποίο τρέχει. Για παράδειγμα, η καλύτερη υγεία και η βελτιωμένη σωματική και πνευματική υγεία, αναπνέεις καλά, δεν πιάνεις, επεξεργάζεις το θέμα που προβληματίζει και σου προβληματίζει βρίσκεις λύσεις.
6 Να μιμείται ενδυματολογικώς τους πρωταθλητές. Ξέρουν τι πρέπει να φορέσουν. Προτείνω να βάζει δοκιμασμένα ρούχα στον αγώνα, να πάρει ένα καπέλο ταινία για να αποβάλλεται η θερμοκρασία από το κεφάλι και να μην χρειάζεται να φορά γυαλιά ηλίου, να έχει όσο το δυνατόν λιγότερα πράγματα πάνω του. Για το κρύο δεν χρειάζεται να ντυθεί σαν κρεμμύδι αλλά έξυπνα: γάντια και ένα buff, πολυμορφικό μαντήλι. Είναι πολύ καλό για τα αυτιά και λειτουργεί και ως πετσέτα για το μέτωπο ενώ δεν πιάνει χώρο. Ο κανόνας είναι ότι στην εκκίνηση πρέπει να κρυώνουμε.
Για μένα το τρέξιμο, ειδικά τώρα που βιώνει μια έντονα μοναχική ζωή μακριά από την Αθήνα και δεν αντιστέκεται στην ζωή της επαρχίας, είναι η πλήρης απορρόφηση πλεονασματικής πνευματοσωματικής ενέργειας. Το τρέξιμο είναι για μένα τρόπος ζωής. Θεωρώ ότι είναι το πιο οικονομικό άθλημα, το κάνεις όποτε, όπου και με όποιον θέλεις, και κρατάει φρέσκαδούρα για πολύ καιρό!