Από τους σημαντικότερους δρομείς μεγάλων αποστάσεων, στα 49 του χρόνια και πατέρας δύο μικρών κοριτσιών, κατάφερε να τερματίσει στον ιστορικό υπερμαραθώνιο «ΣΠΑΡΤΑΘΛΟΝ», μία διαδρομή 245,3 χιλιομέτρων, από την Αθήνα έως τη Σπάρτη, που αναβιώνει τα βήματα του Φειδιππίδη. Ο Ανδρέας Κριπαρόπουλος, που συμμετέχει με δικά του έξοδα στους αγώνες, ξεκίνησε τον αθλητισμό στα 34 του, όταν άφησε πίσω του την εξάρτηση από τα ναρκωτικά. Έκτοτε δεν σταμάτησε να τρέχει, πάντα με το μπλουζάκι του Συλλόγου Γονιών Παιδιών με Νεοπλασματική Ασθένεια «ΦΛΟΓΑ». Πιστεύει πως δεν υπάρχουν άνθρωποι τεμπέληδες, απλώς άνθρωποι που δεν έχουν το κατάλληλο κίνητρο ή δεν έχουν πίστη στον εαυτό τους και τις δυνάμεις τους.
Ο Ανδρέας Κριπαρόπουλος, υποψήφιο πρόσωπο της χρονιάς, μίλησε στη δημοσιογράφο Φίλια Μητρομάρα και το wefit.gr για τον αγώνα της ζωής του, το Σπάρταθλον, την ψυχοθεραπεία που του προσφέρει το τρέξιμο και το πόσο σημαντικό είναι να τρέχεις για έναν σκοπό.
“Eγινα μέλος της «Φλόγας», ως γονιός και όχι μόνον ως αθλητής, και τρέχω για να μεταδώσω το μήνυμά της.”
Ανδρέα, τρέχεις πάντα με το μπλουζάκι του Συλλόγου Γονιών Παιδιών με Νεοπλασματική Ασθένεια «ΦΛΟΓΑ», γιατί;
Όταν ξεκίνησα να τρέχω είχα δει έναν συναθλητή μου, που έτρεχε με το μπλουζάκι. Τότε δεν ήξερα τι αντιπροσωπεύει, μου άρεσε η ιδέα όμως να τρέχω για έναν σκοπό και άρχισα να τρέχω φορώντας το. Μετά από δύο χρόνια όμως, η ζωή τα έφερε έτσι και είχα περιπέτειες με το 2,5 ετών παιδί μου. Έτσι, έγινα μέλος της «Φλόγας», ως γονιός πια κι όχι μόνον ως αθλητής, και τρέχω για να μεταδώσω το μήνυμά της.
Τι σε παρακίνησε να ξεκινήσεις το τρέξιμο στα 34; Δεν ήταν απαγορευτική η ηλικία σου για μεγάλες αποστάσεις;
Μέχρι τα 32 μου ήμουν σε κέντρο απεξάρτησης από τα ναρκωτικά. Στις ουσίες είχα μπει από τα 16 μέχρι τα 32 που μπήκα στο πρόγραμμα. Από εκεί και πέρα ξεκίνησα να δουλεύω πολύ με τον εαυτό μου. Έτσι το τρέξιμο ήρθε όταν ολοκλήρωνα το πρόγραμμα, μετά από δύο χρόνια δηλαδή. Η αδελφή μου και άλλοι γνωστοί μου έτρεχαν στον σύλλογο Φειδιπίδη. Θεώρησα τότε καλή ιδέα να τρέχω κι εγώ, το δοκίμασα και μου άρεσε. Με το τρέξιμο έκανα την ψυχοθεραπεία μου. Σταδιακά πέρασα στις υπεραποστάσεις, γιατί σε αυτές μου δίνεται η ευκαιρία να “συζητάω” πολλά πράγματα με τον εαυτό μου.
Δηλαδή; Όταν τρέχεις συνήθως τι σκέφτεσαι;
Κάποιο οικογενειακό θέμα ή κάτι που με προβληματίζει. Ψάχνω να βρω μια λύση, να βρω τους τρόπους για το διαχειριστώ και να βελτιώσω την κατάσταση.
Τι δυσκολίες αντιμετώπισες στην αρχή;
Από 8 ετών μέχρι και τα 16, που έπεσα στα ναρκωτικά, έκανα γυμναστική. Εκείνα τα χρόνια έκανα ενόργανη, μάλιστα ασχολούμουν αρκετές ώρες, πιο επαγγελματικά, αλλά επειδή δεν ήταν τόσο γνωστό το άθλημα τότε και δεν υπήρχαν σωματεία να στηρίξουν τις προσπάθειες, τα παράτησα. Όταν όμως άρχισα να τρέχω, είχα κόψει όλες τις καταχρήσεις (κάπνισμα, αλκοόλ, ουσίες) και μου βγήκε καλά, χωρίς να αντιμετωπίζω προβλήματα. Φυσικά, δεν μπήκα από την αρχή στις μεγάλες αποστάσεις. Πρώτα έκανα 10αρια, ημιμαραθώνιους και μετά με κέρδισαν οι υπεραποστάσεις. Σχεδόν από το 2006, 12 χρόνια τρέχω.
Για να τρέξεις σε έναν αγώνα όπως το Σπάρταθλον τι χρειάζεται;
Το τρέξιμο μοιάζει με πολλά πράγματα με τη θεραπεία της απεξάρτησης. Όπως και στη θεραπεία έτσι και στο τρέξιμο βάζω μικρούς στόχους για να φτάσω στο τέρμα. Βάζω μόνον τα επόμενα 5 – 10 χιλιόμετρα, όταν τα περάσω βάζω τα επόμενα και πάει λέγοντας. Φυσικά και πονάει και το σώμα, βγάζεις νύχια, ανακατεύεται το στομάχι σου, μπορεί να πάθεις υποθερμία, αιματοουρία, ωστόσο οι μεγάλες αποστάσεις θέλουν σωστή διάχειριση, μικρούς στόχους και υπομονή. Για να τρέχεις σε έναν αγώνα ασταμάτητα, για 32 ώρες, θέλει πολύ υπομονή.
“Αυτή η στιγμή θα με συνοδεύει για το υπόλοιπο της ζωής μου.”
Τι προπόνηση κάνεις;
Για να πω την αλήθεια δεν μπήκα ποτέ σε προπονητικά προγράμματα με προπονητή επειδή εργάζομαι βάρδιες, έχω δύο παιδιά και δεν έχω αυτήν τη δυνατότητα. Μου αρέσει ό,τι κάνω να το κάνω μόνος μου και κατεβαίνω στους αγώνες τελείως μόνος. Συνήθως πάνε καλά τα πράγματα. Δεν κάνω συγκεκριμένη διατροφή, προσέχω όμως πολύ. Σε όλους τους αγώνες δεν έχω κάνει τίποτα εξιδεικευμένο. Αν μπορώ, τρέχω, αν δεν μπορώ, δεν τρέχω.
Κατάφερες και τερμάτισες στο Σπάρταθλον. Πες μου λίγα λόγια γι’ αυτό.
Το Σπάρταθλον είναι πνευματικό δημιούργημα μιας παρέας Άγγλων αξιωματικών της Πολεμικής Αεροπορίας όταν το 1982 τρεις Άγγλοι αξιωματικοί κατάφεραν να ολοκληρώσουν την απόσταση σε χρόνο παραπλήσιο του Φειδιππίδη και το 1983 οργανώθηκε το πρώτο αγωνιστικό εγχείρημα Αθήνας – Σπάρτης. Ήταν αδύνατον να φανταστεί κάποιος εκείνη την εποχή ότι αυτό θα οδηγούσε στη γέννηση ενός από τους πιο γνωστούς αλλά και δύσκολους αγώνες υπεραπόστασης στον κόσμο. Η δυσκολία του είναι η μεγάλη απόσταση 245 χλμ, που περιλαμβάνει υψομετρική ανάβαση, σε εποχή που οι θερμοκρασίες μπορεί να είναι απαγορευτικά υψηλές. Πριν ξεκινήσει το Σπάρταθλον επικοινώνησα με ένα φίλο μου με τον Seppo Leinonen από τη Νορβηγία, σπαρτιαθλητή, ο οποίος έχει κάνει τουλάχιστον 15 τερματισμούς, και, χωρίς να με γνωρίζει, μου έστελνε κάθε μήνα ένα προπονητικό πρόγραμμα ανά βδομάδα. Το ακολουθήσα για 3 – 4 μήνες πριν το Σπάρταθλον. Αυτό το πρόγραμμα περιλάμβανε την εβδομάδα 110 χλμ σύνολο, με ρεπό 2 μέρες, και με εναλλαγές σε περπάτημα, τρέξιμο, easy κ.λπ. Έτρεχα πότε το πρωί 6 – 8 π.μ., πότε το βράδυ 10 – 1 μ.μ., για να μη λείπω από τα παιδιά και τη γυναίκα μου. Με βοήθησε πάρα πολύ αυτός ο άνθρωπος, που στην ουσία με προπονούσε εξ' άπστάσεως, αλλά μέτρησε και η καλή μου διάθεση. Επίσης, οι καιρικές συνθήκες ήταν καλές, δεν μου βγήκαν τραυματισμοί, κράμπες κ.λπ. και έτσι ήμουν ο έκτος Έλληνες που τερμάτισε το 2017 στο Σπάρταθλον, σε 32 ώρες και 20 λεπτά.
Τι σου έμεινε από αυτή την εμπερία;
Η στιγμή που μπαίνεις μέσα στην πόλη, με τους εκατοντάδες Σπαρτιάτες στους δρόμους να χειροκροτούν, λίγο πριν αγγίξεις το άγαλμα του Λεωνίδα. Αυτή η στιγμή είναι η πιο συγκλονιστική ανάμνηση της δρομικής μου σταδιοδρομίας. Παρά τα όσα υπέφερα, αυτή η στιγμή θα με συνοδεύει για το υπόλοιπο της ζωής μου.
Πιστεύεις ότι έκανες «θυσία»;
Πειθαρχία θα έλεγα, όχι θυσία. Χωρίς πειθαρχία και υπομονή δεν μπορείς να ασχοληθείς σοβαρά και να έχεις επιτυχίες. Έμαθα να πειθαρχώ με τον εαυτό μου και πορεύομαι με αυτό. Είναι πολύ σημαντικό για μένα. Οι στόχοι μου είναι πάντα μέσα στο πλαίσιο των δυνατοτήτων μου. Μου αρέσει η πρόσκληση, μου αρέσει να πιάνω το στόχο. Μετά από τα 16 χρόνια χρήσης είναι πολύ σημαντικό για μένα να ολοκληρώνω κάτι. Με κρατάει ζωντανό.
Τι σημαίνει το τρέξιμο για σένα;
Το τρέξιμο για μένα είναι ένα μοναχικό άθλημα, γιατί με όποιο τέμπο και να πηγαίνεις δεν έχεις το ίδιο με αυτόν που προπορεύεται ή με αυτόν ακολουθεί. Έχεις το δικό σου ρυθμό και γι’ αυτό είναι και μοναδικό και μοναχικό. Είναι η ψυχοθεραπεία μου.
Υπάρχει κάποιος αθλητής που θαυμάζεις;
Τον Γιάννη Κούρο, που φυσικά κανείς δεν μπορεί να τον πλησιάσει, είναι πρότυπο αλλά για να μην παρεξηγηθώ δεν είναι ο στόχος μου να πιάσω τον Γιάννη, να γίνω σαν τον Γιάννη. Τον θαυμάζω για όλα όσα έχει κάνει. Όπως επίσης θαυμάζω και τους νέους αθλητές, αρκετοί είναι αξιόλογοι.
Έχεις χτυπήσει «τοίχο»; Πώς το ξεπέρασες;
Έχω χτυπήσει «τοίχο» μία φορά και εγκατέλειψα τον αγώνα, αρνήθηκα να συνεχίσω. Δεν είχα πάθει κάτι σωματικό αλλά δεν μπόρεσα να συνεχίσω. Όμως έτυχε σε έναν άλλο αγώνα, στον Ολύμπιο, ο οποίος είναι 180 χλμ, που ενώ χτυπούσα τοίχο συνέχιζα μέχρι να βγάλω τον αγώνα για να πάρω πρόκριση για το Σπάρταθλον. Αλλά δεν το έκανα μόνον γι’ αυτό. Τον αγώνα αυτόν τον είχα αφιερώσει στο «Ελπίδα», στο ογκολογικό, όπου ένα παιδί έκανε μεταμόσχευση μυελού των οστών και του είχα υποσχεθεί ότι θα του χαρίσω το μετάλλιο και την μπλούζα, εάν τα καταφέρω. Αν και ήταν δύσκολες οι καιρικές συνθήκες στο Μαίναλο, μέχρι και χαλάζι έριξε, ο στόχος που είχα με κράτησε στον αγώνα και με πήγε το ένα βήμα παραπέρα.
Με τον Νορβηγό Seppo Leinonen, τον προπονητή του.
Κάθε αγώνα που τρέχεις τον αφιερώνεις κάπου;
Έχω κάνει αρκετούς φίλους στο ογκολογικό, λόγω και του δικού μου παιδιού, και έχω τρέξει και αφιερώσει αρκετούς αγώνες. Αλλά το βασικότερο είναι ότι τρέχω με τη μπλούζα για να στείλω το μήνυμα και να ενημέρωσω τι είναι Φλόγα και ποιο είναι το έργο της.
Ποιοι είναι οι επόμενοί σου στόχοι;
Επειδή το Σπάρταθλον είναι διαφορετικό κάθε φορά, αν μου δίνεται η ευκαιρία και η δυνατότητα, θα ήθελα να πάρω μέρος, ξανά και ξανά. Το ενδιαφέρον συμμετοχής για τον αγώνα αυτόν είναι μεγάλο. Περίπου 120 ελληνες αθλητές δηλώνουν αλλά το Σπάρταθλον δεν παίρνει πάνω από 60 Έλληνες αθλητές και έτσι μπαίνεις σε κλήρωση για να συμμετάσχεις. Είναι και θέμα τύχης. Το Σπάρταθλον δεν είναι απλά ένας αγώνας, είναι το συναίσθημα, ο στόχος, το πώς νιώθεις όταν βλέπεις την Σπάρτη και τον Λεωνίδα όταν φτάνεις. Είναι συγκίνηση, χαρά, ικανοποίηση, περηφάνεια, είναι πολλά πράγματα που έχουν νιώσει μόνον όσοι αθλητές έχουν κάνει αυτόν τον αγώνα.
Τι θα ήθελες να αλλάξει το 2008;
Να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, να είμαστε πιο υπεύθυνοι, αλληλλέγυοι και ανιδιοτελείς.
Εάν θέλεις να ψηφίσεις τον Ανδρέα Κριπαρόπουλο ως πρόσωπο της χρονιάς ψήφισε εδώ
Ο Ανδρέας Κριπαρόπουλος έχει συμμετάσχει, μεταξύ άλλων:
Στον Ευχείδιο άθλο 107,5 χλμ τρεις φορές
Στον διπλό Ευχείδιο άθλο 215 χλμ
Στον δρόμο Μικράς Ασίας 105 χλμ
Στον Ολύμπιο δρόμο 180 χλμ
Σε 80κμ στην Κέρκυρα (βουνό)
Στο Δρόμο Αθανάτων 140 χλμ
Σε αρκετούς Μαραθώνιους ανά την Ελλάδα