Ένα κινητό τηλέφωνο στην μέση σε ανοιχτή συνομιλία, το μαγνητοφωνάκι δίπλα, δύο λάτρεις του αθλητισμού από την μία και ένας συνεπής πρωταθλητής από την άλλη. Το μόνο που δεν περιμέναμε από τον Δ. Θεοδωρακάκο είναι να μας χαρίσει μια συνέντευξη με τόσο γέλιο, καθώς έχει και εξαιρετικό χιούμορ.
Τα υπόλοιπα σε μια συνέντευξη που δεν «κόψαμε» και δεν λογοκρίναμε τίποτα.
Πότε ξεκίνησε η σχέση σου με τον αθλητισμό και πως;
Η σχέση μου με τον αθλητισμό ξεκίνησε από τα παιδικά μου χρόνια, όταν ήμουν μαθητής Γυμνασίου. Νωρίτερα πάλι αθλούμουν, αλλά περισσότερο για το παιχνίδι. Λόγω συγκυριών και παρέας παίζαμε μπάσκετ. Μετά στην 1η Λυκείου ο γυμναστής μας που ήταν προπονητής κωπηλασίας και ομοσπονδιακός προπονητής με παρότρυνε να ξεκινήσω κωπηλασία, όπου έμεινα 12 χρόνια μέχρι το 2005.
Από την δευτέρα Λυκείου μπορούμε να πούμε πως έκανα πρωταθλητισμό, ξυπνούσαμε 5μιση ώρα το πρωί και κάποιες φορές είχαμε και δεύτερη προπόνηση. Κάτι που μπορεί να είναι πολύ σκληρό για κάποιο παιδί 17 χρονών. Ο σύλλογός μου στην κωπηλασία ήταν ο ιστορικός Όμιλος Ερετών στο Πασαλιμάνι που ιδρύθηκε το 1885, ο πρώτος αθλητικός σύλλογός στην Ελλάδα.
Πόσο εύκολη ήταν η μετάβαση από την κωπηλασία, στον Μαραθώνιο και από εκεί στους ορεινούς αγώνες δρόμου;
Ήταν μια πολύπλοκη διαδικασία καθώς ήμουν ήδη στην Εθνική ομάδα, Πανελληνιονίκης, σε Μεσογειακούς, Βαλκανικούς, Ευρωπαϊκούς, Παγκόσμιους, αλλά είχα αποφασίσει με τον προπονητή μου τον Κώστα Κοντομανώλη να σταματήσω και να ασχοληθώ με τον Μαραθώνιο. Αν αρχίσω να σας εξηγώ τους λόγους δεν θα τελειώσουμε ούτε αύριο…
Η χρονιά μας τελείωνε τέλη Αυγούστου-μέσα Σεπτέμβρη και συνηθίζονταν να τρέχουν οι αθλητές της κωπηλασίας Μαραθώνιο μιας και ήταν η αρχή της χρονιάς μας. Θυμάμαι είχα τρέξει 85 κιλά και έκανα 2:46 χωρίς ειδική προπόνηση τρεξίματος, βέβαια ως αθλητής ήμουν αρκετά προπονημένος, μιας και η προπόνηση της κωπηλασίας στην αρχή της χρονιάς στηριζόταν στη βασική αντοχή. Παρόλα αυτά δεν τρέχαμε παραπάνω από 90 λεπτά στην προπόνηση.
Από το 2008 που ξεκίνησα να τρέχω ουσιαστικά σε αγώνες ορεινού τρεξίματος δεν έχω χάσει, πέραν από μια φορά που βγήκα τρίτος λόγω προβλήματος με τη διοργάνωση που είχα χαθεί.
Όλα άρχισαν όταν ο προπονητής μου και αρχισυντάκτης του Runner Magazine Νίκος Πολιάς κάλυπτε τον αγώνα του Ολύμπου, μου μετέφερε τις εμπειρίες του από τον Όλυμπο και θέλαμε κάποια στιγμή να το δοκιμάσουμε. Ο πρώτος μου αγώνας ήταν στη Ζήρια στην Ορεινή Κορινθία, χωρίς να γνωρίζω το προφίλ του αγώνα ή τις ιδιαιτερότητες του τερέν, όμως μου άρεσε πάρα πολύ και με κέρδισε. Τα τελευταία δύο χρόνια, η προετοιμασία μου, στοχεύει περισσότερο στους ορεινούς αγώνες, διεθνείς ή εγχώριους.
Οι βασικές διαφορές δρόμου και ορεινού τρεξίματος έγκειται στον τρόπο εκτέλεσης της προπόνησης και όχι τόσο στις αξίες αυτής, οι οποίες είναι κοινές. Όπως είναι εύκολα αντιληπτό, στο βουνό πρέπει να βρισκόμαστε σε επαφή με την φύση λόγω του συνεχώς μεταβαλλόμενου τερέν, οπότε λειτουργούμε περισσότερο με την αίσθηση και την τεχνική χωρίς να φοβόμαστε τις έντονες ανηφόρες ή κατηφόρες το οποίο απαιτεί εξοικείωση.
Το βουνό είναι πιο ιδιαίτερο, καθώς κινείσαι σε σαθρό έδαφος, οι κλιματολογικές συνθήκες μεταβάλλονται κατά την διάρκεια του αγώνα και αυτό απαιτεί προσεκτική διαχείριση της απόδοσής σου. Βέβαια είτε κάνεις 5 ή 80 χιλιόμετρα, στο βουνό ή στον δρόμο, αυτό που καθορίζει τη δυσκολία είναι το κατά πόσο θα πιέσεις τον εαυτό σου.
Στο δρόμο η ένταση είναι σταθερή με αυξητικές τάσεις, ενώ στο βουνό υπάρχουν εναλλαγές αυτής, αντίστοιχα συνυφασμένες με τις εναλλαγές στη κλίση και τα αντανακλαστικά πρέπει να είναι σε εγρήγορση όλη την ώρα και να είσαι προετοιμασμένος ότι ένα βήμα μπορεί να μην είναι σταθερό.
Ξεχωριστά επιτεύγματα
Εγώ κουράζομαι στους έξι ορόφους. Εσύ πως ανέβηκες 5.164 σκαλιά στο Σινικό Τείχος;
(Γελάει) Είναι καθαρά θέμα προσαρμογών. Επειδή δεν μένω σε ορεινό περιβάλλον, όπως οι συναθλητές μου στη διεθνή ομάδα της Salomon, που μένουν στις Άλπεις, στα Πυρηναία και στο Colorado των ΗΠΑ, αναγκάζομαι να προσαρμόζω την προπόνησή μου σε ότι έχω διαθέσιμο, ώστε να περιορίσω τις μετακινήσεις και εν τέλη να έχω περισσότερο χρόνο προπόνησης, ώστε να είναι πιο εποικοδομητική. Αναγκαστικά λοιπόν ο περισσότερος όγκος της προπόνησής μου έγινε στους «λόφους» του Πειραιά, στην Καστέλα και τον Πρ. Ηλία. Εκεί λοιπόν υπάρχουν 3-4 σημεία από 200-250 σκαλιά συνεχόμενα, όπου κάνοντας 10-15 σετ, γινόταν αξιόλογη προπόνηση.
Θα χαρακτήριζα το εν λόγω αγώνα στην Κίνα, ως υβριδικό, μιας και συνδύαζε στοιχεία δρόμου και βουνού.
Θέλεις να μας πεις λίγα λόγια για το Transalpine τον 8ήμερο αγώνα στις Άλπεις κάτι που το θεωρούμε καταπληκτικό;
Νομίζω είναι από τις μεγαλύτερες και πιο ξεχωριστές επιτυχίες μου για πολλούς λόγους πέραν της προφανής δυσκολίας του. Στον αγώνα αυτό λαμβάνουν μέρος ομάδες των 2 ατόμων. Εγώ και ο Αμερικάνος Κάμερον Κλέιτον (ο συναθλητής μου) είχαμε να αντιμετωπίσουμε πολύ ισχυρές ομάδες, από Ισπανία, Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, ΗΠΑ, Ελβετία, Πολωνία κλπ, σε μια διαδρομή συνολικών 260 χιλιομέτρων και 16.000μ θετικής υψομετρικής διαφοράς, από τα οποία κάθε μέρα διανύαμε από 35 μέχρι 45 χιλιόμετρα. Εξαίρεση αποτελούσε η 5η ημέρα όπου ήταν ένα «σπριντ» 5,5 χλμ στο οποίο όμως ανέβαινες 1000 μέτρα (ένα ΠΩΩΩ ακούστηκε στο wefit). Το λεγόμενο κάθετο χιλιόμετρο (aka Vertical km).
Ξεκινούσαμε από τη Γερμανία, σε αγώνα με 8 ετάπ, όπου κλασσικά ο τερματισμός ήταν και η αφετηρία της επόμενης ημέρας. Τρέχαμε σε μεγάλα υψόμετρα σε μονοπάτια, με βροχή, χιόνι, ενίοτε λασπωμένα και πολλές φορές επικίνδυνα, γεγονός που απαιτούσε ιδιαίτερα καλή διαχείριση. Η νικήτρια ομάδα ήταν αυτή που θα είχε βέβαια το λιγότερο συνολικά χρόνο, πράγμα που καταφέραμε, κερδίζοντας 7 από τα 8 ετάπ (αυτό που δεν κερδίσαμε ήταν θέμα τακτικής).
Η εμπειρία από τον ξεχωριστό αυτό αγώνα μου άνοιξε την όρεξη να κάνω ένα αγώνα με ετάπ (stages), αλλά ατομικό αυτή τη φορά. Έπειτα από 9 μήνες λοιπόν, έλαβα μέρος στην αντίστοιχη διοργάνωση η οποία ονομάζεται 4 trails και διαρκεί όπως μαρτυρά το όνομά του, 4 μέρες, 160χλμ. συνολικά και 10000μ θετικής υψομετρικής διαφοράς. Ξεκινώντας απο Γερμανία, Αυστρία και τερματίζοντας Ελβετία, τρέχαμε 40 χιλιόμετρα την μέρα με 2500μ θετικής υψομετρικής διαφοράς. Κατάφερα, έχοντας την εμπειρία πλέον από τον προηγούμενο αγώνα να επικρατήσω κερδίζοντας και τα 4 ετάπ (φυσικά και το σύνολο), με ρεκόρ διαδρομής στα 3 από αυτά.
Έκανες τις Άλπεις μαγαζάκι;
(Γέλια από όλους) Ακούγεται οξύμωρο, καθώς όλοι μου οι αντίπαλοι ζουν και προπονούνται στο βουνό, ένας από τον Πειραιά, το λιμάνι, να μπορεί να κινηθεί με αυτόν τον τρόπο σε τόσο τεχνικές διαδρομές.
Το ίδιο βέβαια συμβαίνει και στην Ελλάδα, όπου υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι συναθλητές μου που ζούν στο Μέτσοβο, στον Όλυμπο, στο Λιτόχωρο Πιερίας και είναι σχετικά περίεργο ένας από τον Πειραιά να τους συναγωνίζεται.
Με τον Κλέιτον γνωριζόσασταν;
Ήταν να τρέξω με έναν Άγγλο που τον γνώριζα από διάφορα προπονητικά καμπ και από μια συμμετοχή του στον Olympus Marathon, αλλά αντιμετώπισε ένα πρόβλημα με την δουλειά του δεν μπορούσε να πάρει την απαιτούμενη άδεια. Άρα είτε δεν θα έτρεχα, είτε θα διάλεγα εγώ τον αντικαταστάτη του, με ένα δρομέα ο οποίος θα είχε ανάλογα χαρακτηριστικά με εμένα. Να μπορεί να υποστηρίζει τις μεγάλες καταπονήσεις και να έχει σχετικά γρήγορη αποκατάσταση. Από την πρώτη στιγμή μου ήρθε στο μυαλό ο Κάμερον (εκτός από φίλος και συναθλητής στην διεθνή ομάδα της Salomon), ο οποίος χάρηκε ιδιαίτερα όταν είδε το μήνυμα και δέχτηκε κατευθείαν την πρόκληση μόλις 4 εβδομάδες (!) πριν αρχίσει ο αγώνας.
Την στρατηγική του αγώνα ποιός την έβγαζε;
Την στρατηγική του αγώνα την βγάζαμε παρέα με τον Cam. Την διαχείρηση την είχα αναλάβει εγώ και κρατούσαμε μια ισορροπία χωρίς να πιέζουμε υπερβολικά ή να ρισκάρουμε κάποιον τραυματισμό. Λίγο να υπερβάλεις σε ένα ετάπ πέραν των δυνατοτήτων σου, είναι βέβαιο ότι θα σου στοιχίσει. Μην ξεχνάμε πως η αποκατάστασή σου από μέρα σε μέρα είναι μόνο κάποιες ώρες.
Η Salomon εμπλέκεται στην προπόνησή σου ή στους αγώνες που συμμετέχεις;
Γενικά, όχι μόνο στην περίπτωσή μου, οι χορηγοί δεν μας επηρεάζουν, μας παρέχουν εξοπλισμό, μας βοηθούν και κάνουν ότι χρειάζεται ώστε να κάνουμε αυτό που αγαπάμε πιο εύκολα. Σίγουρα υπάρχει συνεννόηση και προτείνουν διεθνείς αγώνες που ταιριάζουν με το ατομικό μας προφίλ, αλλά και πάλι η απόφαση είναι όλη δική μας. Στο κάτω κάτω η επιτυχία στην δουλειά του Sports Marketing Manager, είναι πως θα έχει ο αθλητής που συνεργάζεται με την εταιρία, καλύτερη απόδοση.
Συζητούσαμε προχθές με έναν τριαθλητή σχετικά με το μέλλον του στίβου. Εσύ βλέπεις νέους αθλητές να έρχονται να πάρουν την θέση σας ή όταν αποσυρθεί η γενιά 35-45 θα οδηγηθούμε σε σκοτεινές εποχές για τον αθλητισμό;
Το τρέξιμο γενικότερα διαφέρει από τα άλλα αθλήματα και παρατηρούμε μια έκρηξη του μαζικού λαικού αθλητισμού. Δεν προβλέπεται να δημιουργηθεί κενό, λόγω του ότι σταματάμε εμείς και παράλληλα η ομοσπονδία δεν έχει την δυνατότητα να στηρίξει τους συλλόγους… Το κενό θα δημιουργηθεί επειδή οι εγκαταστάσεις ρημάζουν, δεν υπάρχει κάποιο σχέδιο εκμετάλλευσής τους, με τρανταχτό παράδειγμα το αθλητικό κέντρο του Άγιου Κοσμά. Οι υποστηρικτικές δομές, τα κτίρια, τα αποδυτήρια, το κλειστό, το ταρτάν του κυρίως σταδίου, όπου αποτελεί και το εθνικό προπονητήριο είναι σε άθλια κατάσταση και παρακμάζουν.
Από την άλλη καλό έιναι να υπάρχει ιδιωτική πρωτοβουλία γενικά στον αθλητισμό, να απαγκιστρωθούμε από αυτό το κρατικοδίαιτο του πράγματος και μπορεί τα πράγματα να εκτιμηθούν λίγο περισσότερο. Άλλωστε εμείς είμαστε αυτοί που πρέπει να στηρίξουμε τον αθλητισμό. Πρέπει να δώσουμε κίνητρα και έμπνευση στους νέους αθλητές.
Η hot παράκαμψη
Έγινε πολύς λόγος και για τον Μαραθώνιο για τους χορηγούς.
Αναγκαστικά πρέπει να υπάρχουν χορηγοί, είναι μια πολύ μεγάλη διοργάνωση ο Μαραθώνιος της Αθήνας, είναι πολύ πετυχημένος και έιναι αγώνας που τον διοργανώνει, βασικά. ένας κρατικός φορέας. Στο εξωτερικό σε όλους τους μεγάλους μαραθώνιους δεν εμπλέκονται κρατικοί φορείς, δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό. Προφανώς στην Ελλάδα ανοίγουν πόρτες και δίνουν λύσεις οι χορηγίες. Μην ξεχνάμε ότι και οι χορηγοί κάνουν την δουλειά τους μέσα από αυτό και επωφελούνται. Αλλά, γιατί να μην είναι καλό αυτό;
Στο θέμα μας
Τι χρειάζεται ώστε να ωθήσουμε τους νέους πάλι στον αθλητισμό;
Εμένα ο βασικός μου στόχος ως πρωταθλητής είναι πως θα εμπνέυσω περισσότερο κόσμο -και παιδιά βεβαίως- να είμαι ένα υγιές πρότυπο για όσους κάνουν αθλητισμό. Αθλητικοκεντρική παιδεία χρειάζεται από το σχολείο, που είναι ανύπαρκτη για την ώρα. Αφαιρούν ώρες απο τη φυσική αγωγή, που όμως πρέπει να υποστηρίζεται και από θεωρητικά κομμάτια. Η ιστορία του αθλητισμού, ιστορίες έμπνευσης, ειδικές γνώσεις σε συγκεκριμένα αθλήματα και δραστηριότητες βάση επιλογής των μαθητών κλπ…
Με την παρούσα κατάσταση αποθαρρύνονται οι καθηγητές φυσικής αγωγής να κάνουν το κάτι παραπάνω, οι οποίοι προφανώς βρίσκουν και άλλα εμπόδια από τα σχολεία και την διοίκησή τους.
Πως κρίνεις το Ελληνικό ανάγλυφο για τους αγώνες ορεινού δρόμου;
Υπάρχουν αγώνες υψηλής ποιότητας με πολλές συμμετοχές και πολλά περιθώρια ανάπτυξης. Οι διοργανωτές των αγώνων τρεξίματος βουνού ανοίγουν μονοπάτια που είχαν κλείσει εδώ και χρόνια λόγω της αστυφιλίας και της αποξένωσης από την φύση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο πλέον πολυπληθέστερος, όσον αφορά τις συμμετοχές, αγώνας στο Ζαγόρι, στον οποίον ανοίχθηκαν 80 χιλιόμετρα μονοπάτια σε μέρη που είχε αρκετά χρόνια να πατήσει άνθρωπος, μοναδικής ομορφιάς. Δόθηκε η ευκαιρία στα Ζαγοροχώρια να επεκτείνουν την τουριστική τους σαιζόν και το καλοκαίρι, χάρη στην πανέμορφη φύση που τα περιβάλλει και είναι πλέον εύκολα προσβάσιμη.
Επόμενος Ορεινός Αγώνας;
Ο αμέσως επόμενος αγώνας μου είναι στις 6 Δεκέμβρη στο Σαν Φρανσίσκο των ΗΠΑ. Μήκους 80 χιλιομέτρων, και 3500μ θετικής υψομετρικής διαφορά και αντίστοιχα άλλο τόσο αρνητικής.
Τι λέει η οικογένεια για όλα αυτά; Η μικρή τι λέει για τα ταξίδια σου;
Προσπαθώ να πηγαίνουμε σε όσους περισσότερους αγώνες εκτός Αττικής μπορούμε, αλλά δεν είναι πάντα εύκολο. Αναφορικά με τους διεθνείς, είναι πρακτικά δύσκολο, αλλά μας δίνεται η ευκαιρία μερικές φορές. Η μικρή, όπως και να έχει, παίρνει τα ερεθίσματα που πρέπει.
Πόσο διαφορετικό για το μυαλό είναι το ορεινό από το αστικό τρέξιμο;
Είναι εντελώς διαφορετικό. Μου αρέσουν και τα δύο, και αυτό είναι ξεκάθαρο. Ίσως το τρέξιμο στο βουνό, επειδή δεν χρειάζεται «μπαίνεις σε καλούπια», είναι πιο ελκυστικό, δεν νιώθεις κορεσμό και η αλληλεπίδραση με την φύση είναι μοναδικό αίσθημα. Οι δύο ώρες στο βουνό φαίνονται σαν 50 λεπτά στην πόλη.
Προφανώς και το διασκεδάζω πολύ περισσότερο. Μπορεί να έχει βρέξει, να έχει λάσπη, να έχει λίγο χόρτο, να σκύψεις να αποφύγεις κάποια κλαδιά, να έχεις χαμηλή ταχύτητα με υψηλή καρδιακή συχνότητα συγκριτικά με το δρόμο, οπότε αλλάζει και το στυλ του τρεξίματος.
Από την άλλη όμως μου αρέσει να τρέχω γρήγορα και να πιέζω τον εαυτό μου στην άσφαλτο. Και αυτή την διαδικασία την ευχαριστιέμαι αλλά υπό «προϋποθέσεις».
Τι είναι αυτό που θα απογειώσει την καριέρα ενός δρομέα; Η εμπειρία και η πειθαρχία; Η φυσική κατάσταση και η προπόνηση; Ή η στρατηγική που έχει επιλέξει και οι τυχόν αλλαγές που θα κάνει την ώρα του αγώνα; Σε τι βαθμό είναι σημαντικά όλα αυτά;
Πάνω απ’ όλα θα πρέπει να αγαπάς και να απολαμβάνεις την καθημερινότητά σου, που σημαίνει αρκετή κούραση, επιτυχίες, αποτυχίες, τραυματισμοί κλπ. Η ευσυνείδητη συνέπεια λοιπόν θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη… Όλα τα υπόλοιπα θα έρθουν. Η αντοχή είναι «συνώνυμο» της υπομονής και αυτά είναι βασικά χαρακτηριστικά ενός δρομέα αντοχής.
Πως σχολιάζεις το κυνήγι των ερασιτεχνών αθλητών (με την έννοια του εραστή της τέχνης) με το χρονόμετρο και την σχέση ανταγωνισμού-συναγωνισμού;
Από την μια είναι καλό να υπάρχει ο ανταγωνισμός και να θέλουμε να πιέσουμε τον εαυτό μας. Αλλά ακούγεται ίσως λίγο υποκριτικό να πιστεύεις ότι ναι είμαι ερασιτέχνης και δεν με νοιάζει, αλλά να υποβάλλεις τον εαυτό σου σε όλες αυτές τις διαδικασίες και με επιδόσεις που είναι πολύ μακριά από τις ανταγωνιστικές. Χρειάζεται ισορροπία, να μην γίνεται όλη αυτή η διαδικασία εμμονική. Η ουσία είναι να περνάς καλά. Αν νιώθεις καλά με το να πιέζεις τον εαυτό σου ή να γίνεσαι πολύ ανταγωνιστικός, συνέχισε και καλά κάνεις, είναι καθαρά προσωπικό. Αλλά βγες όσο θέλεις, φάε ότι θέλεις, κάνε ότι θέλεις, μην ζυγίζεις τα μακαρόνια για να κάνεις 4 ώρες μαραθώνιο. Δεν υπάρχει λόγος….
Η δεύτερη καριέρα
Στα ΟΥΚ τι ακριβώς κάνεις; Συνεργάζεσαι και με άλλους κλάδους ή μονάδες;
Είμαι στο Πολεμικό Ναυτικό από το `97, πλέον 17 χρόνια. Το σχολείο των ΟΥΚ το τελείωσα το 2000 και από εκείνη την στιγμή είμαι «δανεικός» στο ΑΣΑΕΔ . Προέρχομαι από τις τάξεις του πολεμικού ναυτικού, και δεν κέρδισα την θέση μου ύστερα από νίκη, τιμητικά.
Με την ΔΥΚ όπως λέγεται πλέον (σ.σ. μας διόρθωσε και καλά έκανε), υπάρχει μια συνεργασία με την εκπαίδευση, που αφορά το προπονητικό πρόγραμμα των μαθητών του σχολείου βατραχανθρώπων κλπ, η οποία είναι μια πολύ καλή πρωτοβουλία της Διοίκησης.
Αργότερα σε 5, 10, 25 χρόνια που θα σταματήσω τον αθλητισμό (πάλι γελάμε και οι τρεις), θα δούμε την συνέχεια, άλλωστε έχει να κάνει με υπηρεσιακές ανάγκες κλπ.
Παίρνεις μέρος και σε στρατιωτικά πρωταθλήματα;
Και βέβαια παίρνουμε μέρος στα στρατιωτικά πρωταθλήματα είτε εγχώρια είτε διεθνή, κανονικά, εκπροσωπώντας με τιμή την Χώρα μας και το σώμα μας!
Ευχαριστούμε συγχαρητήρια και καλή συνέχεια.
Σας ευχαριστώ και καλή συνέχεια και σε εσάς.
Του Σοφοκλή Αρχοντάκη και του Νάσου Καλλίτση