Μία εξομολόγηση εκ βαθέων από μία μη gym freak. Ταυτίσου ελεύθερα!
Οκ, ομολογώ: το γυμναστήριο δεν είναι για όλους. Ή τουλάχιστον δεν το βλέπουν όλοι το ίδιο σοβαρά κι αυτό δεν είναι καθόλου κακό. Δεν ήμαστε όλοι gym freaks και δεν κάνουμε σωστά κάθε άσκηση, χωρίς να μας αποσπά κάτι ή κάποιος την προσοχή. Υπάρχουμε κι εμείς, εγώ δηλαδή, που πήγαινα στο γυμναστήριο και ξεχνιόμουν στο διάδρομο ή έπιανα την κουβέντα.
Και παρ’ολο που gym freak δεν ήμουνα ποτέ έφτασα στο σημείο να πω ότι μου λείπει το γυμναστήριο. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα το έλεγα αυτό, αλλά μου λείπει το γυμναστήριο. Δεν μου λείπει ο εξοπλισμός. Ούτε τα μηχανήματα. Ούτε η κουβέντα. Ακόμα κι όταν πήγαινα στο γυμναστήριο, πριν από την πανδημία και την Covid, σπάνια χρησιμοποιούσα περισσότερα από ένα μηχανήματα (διάδρομο κυρίως). Δε άγγιζα ποτέ τα μηχανήματα με βάρη ή cardio εξοπλισμό. Ίσως κάποιους αλτήρες, ή κάποια λάστιχα για TRX, άντε κανένα bosu. Μάλιστα οι προπονήσεις μου δεν διαφέρουν και πολύ από ό,τι έκανα πριν από την πανδημία. Συνεχίζουν να είναι ως επί το πλείστον προπονήσεις με ασκήσεις σωματικού βάρους, με περπάτημα, λίγη γιόγκα. Και φυσικά προτιμώ τις υπαίθριες προπονήσεις από τις εσωτερικές λαμβάνοντας μια επιπλέον δόση ευτυχίας κάθε φορά που ανακαλύπτω ένα νέο υπαίθριο χώρο στο οποίο μπορώ να ασκηθώ.
Αλλά καθώς οι μήνες περνούν και τα γυμναστήρια παραμένουν κλειστά, μου λείπει να έχω ένα μέρος να πάω. Να έχω έναν ξεχωριστό χώρο εκτός σπιτιού. Ένα μέρος απαλλαγμένο από παιδιά που ουρλιάζουν, από τηλέφωνα που χτυπούν, από zoom meetings, ένα μέρος όπου θα βρίσκεται ένας πιστοποιημένος και αξιόπιστος γυμναστής για να διορθώσει τη στάση μου, την τεχνική μου, να μου πει έναν καλό λόγο να συνεχίσω, να επιμείνει να συνεχίσω εκεί που θα είμαι έτοιμη να τα παρατήσω. Μου λείπει το γυμναστήριο εκεί όπου μπορώ να αφήσω έξω από την πόρτα του όλα τα άγχη και τις ανησυχίες μου.
Έχω συνειδητοποιήσει ότι το γυμναστήριο είναι ένα μέρος όπου μπορώ να ασκηθώ απρόσκοπτα (όταν το θέλω), να εμπνευστώ από εκείνους που γυμνάζονται σκληρά γύρω μου.
Χωρίς το γυμναστήριο, αποσπάται πολύ εύκολα η προσοχή μου στο σπίτι ή όταν ο καιρός δεν είναι καλός (τι γίνεται αν βρέχει;) βαριέμαι. Επίσης οι μέρες, που ακόμη είναι σύντομες, οι απαγορεύσεις μέχρι τις 9 ή μέχρι τις 6 το απόγευμα στις κόκκινες περιοχές, δυσκολεύουν το να γυμνάζομαι έξω. Χώρια που η άσκηση σε ένα πάρκο όταν κάνει κρύο και είναι σκοτεινό δεν φαίνεται και τόσο ελκυστικό. Παρά την απογοήτευσή μου, ξέρω ότι ένα πράγμα είναι σίγουρο: ανεξάρτητα από το τι, θα συνεχίσω να βρίσκω τρόπους να κινούμαι. Σύμφωνα με την εμπειρία μου, δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για την καταπολέμηση της κατάθλιψης, της έλλειψης κινήτρων, της αδυναμίας συγκέντρωσης, του άγχους και της έλλειψης νοήματος στη ζωή από το να κάνεις κάποιο σπορ ή να γυμνάζεσαι. Και όταν τα γυμναστήρια ανοίξουν ξανά και η ζωή μας επιστρέψει σε κάποιο βαθμό κανονικότητας, θα είμαι πιο ευγνώμων από ποτέ.
Εσύ πώς την παλεύεις;
Απάντησε στις παρακάτω ερωτήσεις:
Συνεχίζεις να γυμνάζεσαι;
Σου λείπει το γυμναστήριο;
Είχες κίνητρο να γυμναστείς τους τελευταίους έξι μήνες;
Σου αρέσει να βρίσκεις εναλλακτικούς τρόπους για να παραμένεις σε φόρμα;
Τι να κάνεις όταν θέλεις να γυμναστείς
Η συμβουλή μου είναι απλή: Απλώς σήκω από το κρεβάτι το πρωί και περπάτησε έντονα για 10 λεπτά και μετά κάνε ένα σετ push ups μέχρι να κουραστείς. Επανάλαβε δύο ακόμη φορές. Την επόμενη μέρα σήκω και κάνε τα ίδια προσθέτοντας κάποιας squats. Μην ξεχνάς να κάνεις κάποιες διατάσεις μετά από κάθε προπόνηση.
Κάθε βδομάδα βάζε μία ακόμη άσκηση. Αυτό σημαίνει αλλαγή στον τρόπο ζωής σου για να δεις αλλαγή στο σώμα σου και στην ψυχολογία σου. Γιατί κακά τα ψέματα, είναι δύσκολο για τον οργανισμό που κάθεται όλη μέρα και κοιμάται (εκτός από τον εγκέφαλο σου) να κάνει καύσεις. Θα το κάνει, αλλά στο ελάχιστο. Και το ελάχιστο δεν είναι ποτέ αρκετό.
Καλή αντάμωση στα γυμναστήρια!
Φίλια Μητρομάρα