Ήταν 26 Ιουλίου 2015. Έτρεξε τον τελευταίο του αγώνα στα 400 μετ' εμποδίων στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, όπου τερμάτισε πρώτος, φτάνοντας στις 16 νίκες σε Πανελλήνια πρώταθλήματα, με τις 15 να είναι συνεχόμενες από το 1998 εώς το 2013. Είπε αντίο σε ένα συναισθηματικά φορτισμένο κλίμα, στα 20 και πλέον χρόνια αθλητικής καριέρας, έχοντας γράψει τη δική του ιστορία στα κουλουάρ. «Τελείωσα με τον πρωταθλητισμό, όχι, όμως με τον αθλητισμό» είχε πει τότε. Τρία χρόνια αργότερα ο πρωταθλητής Ελλάδας, παγκόσμιος πρωταθλητής, όγδοος Ολυμπιονίκης και χρυσός σε Πανευρωπαϊκούς Αγώνες στα 400μ. εμπόδια, ο Περικλής Ιακωβάκης μιλάει στη δημοσιογράφο Φίλια Μητρομάρα και το wefit.gr για τον στίβο αλλά και για τις αλλαγές που γίνονται σε αυτόν, σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο.
Τρία χρόνια μετά με τι ασχολείσαι Περικλή;
Είμαι σμηναγός στην πολεμική αεροπορία και υπεύθυνος για όλους τους στρατιώτες αθλητές, επίλεκτους, στο ΑΣΑΕΔ (Ανώτατο Συμβούλιο Αθλητισμού Ενόπλων Δυνάμεων), πρόεδρος στην επιτροπή αθλητών της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Στίβου και μέλος του Δ.Σ. της ex officio, υπεύθυνος στο Novasports Running Team. Έχω επίσης την τιμή και τη χαρά να είμαι ο τεχνικός διευθυντής στην 8η Διεθνή Αθλητική Συνάντηση Στίβου «Χανιά 2018».
Όταν κρέμασες τα παπούτσια σου ήταν για σένα εκείνη η στιγμή…
… ένα πολύ ωραίο αντίο.
Τι σου λείπει περισσότερο από τότε που είπες αντίο στον πρωταθλητισμό;
Αποχώρησα πλήρης επιτυχιών και αποτυχιών, όπως έχω ξαναπεί. Εκείνο που μου λείπει είναι η προσμονή του αγώνα, το τεστάρισμα με τον εαυτό σου, σε επίπεδο προπόνησης και προετοιμασίας, και η πολύ ωραία αίσθηση της συμμετοχής σε έναν αγώνα. Για πάντα σε σημαδεύει η συμμετοχή σου σε αγώνες.
Και το κοινό; Η αγάπη και τα χειροκροτήματα δεν σου λείπουν;
Δεν θα το έλεγα. Ο κόσμος, όποτε με αναγνωρίζει βλέπω ότι δείχνει την εκτίμησή του προς το πρόσωπό μου. Εισπράττω μία θετική αντιμετώπιση, που μερικές φορές με εκπλήσσει, ευχάριστα πάντα.
Αλήθεια, θυμάσαι την πρώτη φορά που βρέθηκες στο στάδιο;
Δεν τη θυμάμαι καθόλου! Από πιτσιρικάς ήμουν υπερδραστήριο παιδί. Ο αδελφός μου, ο Θωμάς, ήταν στο στάδιο και εγώ πρέπει να ήμουν 12 – 13 ετών όταν πήγα μαζί του. Δεν θυμάμαι την πρώτη φορά, αλλά θυμάμαι εκείνη την εποχή που πήγαινα και δοκίμαζα πράγματα για να δω τι μου αρέσει.
Έχεις στο ενεργητικό σου μεγάλες διακρίσεις σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Ποια πιστεύεις ότι ήταν η καλύτερή σου στιγμή;
Πάντα η καλύτερη στιγμή ενός αθλητή είναι το ατομικό ρεκόρ. Πιστεύω όμως ότι η πιο σημαντική περίοδος της ζωής μου ήταν το 2003, το καλοκαίρι που έκανα τη μετάβαση και άρχισα να τρέχω με 13 διασκελισμούς. Η απόδοσή μου εκτοξεύτηκε τόσο γρήγορα, που μου έδωσε και το μετάλλιο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου Ανδρών στο Παρίσι. Όλο εκείνο το τρίμηνο, ήταν εκπληκτικό να βλέπεις ότι απέδιδα όλο και πιο γρήγορα και έσπαγα σε κάθε, σχεδόν, προπόνηση το ατομικό μου ρεκόρ. Η καλύτερη στιγμή, λοιπόν, είναι όταν καταλαβαίνεις ότι αλλάζεις επίπεδο.
Ποια ήταν η πιο συγκινητική κίνηση που δέχτηκες στην καριέρα σου;
Νομίζω ότι ήταν η βραδιά στο Ηράκλειο, το 2015, που με τίμησε η ομοσπονδία σε ένα γεμάτο στάδιο. Όλο αυτό το θερμό χειροκρότημα που έλαβα ως αγάπη και ως ενδειξη σεβασμού. ‘Ηταν η πιο συγκινητική στιγμή και εύχομαι κάθε αθλητής να έχει μια αντίστοιχη βραδιά.
Θυμάσαι να λύγισες σε κάτι, σε κάποιον αγώνα;
Ξεχνιέται αυτό; Δεν ξεχνιέται με τίποτα! Με τους ολυμπιακούς αγώνες είχα ένα… κακό ριζικό, τόσο το 2004 όσο και στους Ολυμπιακούς το 2008, ήμουν τραυματίας. Αυτό το ότι φτάνει κάποια στιγμή που λες ότι “σφίγγεις τα δόντια και το ξεπερνάς” δεν ισχύει. Αν το σώμα πονάει, δεν μπορείς να κάνεις πολλά για να αποδώσεις σε αυτό το επίπεδο του ανταγωνισμού, δεν σφίγγεις τα δόντια, με τίποτα. Εάν π.χ. σου έχει κοπεί ο μυς, γεια σας! Νομίζω πως ήταν το μεγαλύτερο σοκ που πέρασα.
Σχεδόν σε ολόκληρη την καριέρα σου συνεργαζόταν με την ίδια προπονήτρια, τη Μαίρη Σωτηρακοπούλου. Λίγοι αθλητές, όχι μόνο στον στίβο, προπονούνται από γυναίκα. Μπορείς να μου το σχολιάσεις;
Είναι λίγο αστικός μύθος αυτό. Μπορεί το ποσοστό όσων έχουν γυναίκα προπονήτρια να μην είναι 50 – 50 αλλά ένα 70 – 30 είναι σίγουρα. Δεν παίζει ρόλο αν είσαι άντρας ή γυναίκα, αυτό που παίζει ρόλο είναι η γνώση, η κατάρτιση, η αντιλήψη και η καλή επικοινωνία και χημεία με τον αθλητή.
Κάτι αλλάζει στον στίβο τα τελευταία χρόνια, έτσι δεν είναι;
Τα τελευταία χρόνια υπάρχουν νέες διοικήσεις, έχει ξεκινήσει μια διαδικασία επανατοποθέτησης του αθλητισμού. Ο στίβος, ως οργανισμός, ως διοίκηση και φορέας, κακώς έχασε το τρένο του δρομικού κινήματος. Πέρασε το τρένο από μπορστά μας και δεν ήμασταν καν στον σταθμό. Αναζητάμε λοιπόν τρόπους να γίνει πιο ελκυστικό το σπορ, να μπει η τεχνολογία, να αλλάξουν κάποιοι κανονισμοί ώστε να γίνουν πιο φιλικοί προς το μέσο θεατή. Έτσι αυτήν περίοδο έχουμε δώσει την προσοχή μας σε δύο βασικά σημεία:
1) Στην ανάπτυξη: Το τρέξιμο είναι κλασσικός αθλητισμός και όλοι το έχουν εντάξει την καθημερινότητα τους. Η ομοσπονδία έχει τη γνώση και την εμπειρία. Έτσι με διάφορα προγράμματα π.χ.kids athletics φέρνοντας τα παιδιά στο στάδιο, με μια παιγνιώδη μορφή, και προγράμματα για όσους αγαπούν τον αθλητισμό, θα συμβάλλει στην ανάπτυξη του αθλήματος.
2) Στη διάδραση: Στις έρευνες που έχουν γίνει έχει αποδειχθεί ότι το παραδοσιακό κοινό του στίβου και οι ενεργοί φίλαθλοι, ηλικιακά είναι πάνω από 45 ετών. Το μεγαλύτερο κομμάτι, το νεότερο κοινό ηλικίας 25-45, που είναι και το πιο δυναμικό, δεν έχει τόση μεγάλη διάδρασημε το άθλημά μας. Και εκεί η ομοσπονδία προσπαθεί να σχεδιάσει και να υλοποιήσει project, που να αλλάξουν τη μορφή του αθλητισμού και να αναπτύξει τη διάδραση. Βρισκόμαστε σε μια μεταβατική εποχή αλλαγής του σπορ, τώρα τι είδους αλλαγές θα είναι αυτές και μέχρι που θα φτάσουν, θα φανεί, πάντως ο στίβος κάτι πρέπει να αλλάξει, το απαιτεί η εποχή.
Πιστεύεις ότι θα αλλάξει;
Υπάρχουν πάρα πολλές ριζοσπαστικές προτάσεις για αλλαγή, λόγω της θέσης μου στην Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία τις γνωρίζω. Γίνονται διάφορα πρότζεκτ, άλλα προχωρούν και άλλα όχι, άλλα θα εφαρμοστούν και άλλα όχι. Περιμένω κι εγώ να δω από τα test events που γίνονται, αν θα αλλάξει αυτή η παλιά καλή παραδοσιακή δομή που ξέρουμε για τον κλασικό αθλητισμό. Ωστόσο είναι μια ενδιαφέρουσα περίοδος αλλά και δύσκολη ταυτόχρονα. Μην ξεχνάμε ότι η παγκόσμια ομοσπονδία πέρασε τα τελευταία χρόνια ένα δύσκολο κανάλι με σκάνδαλα οικονομικής διαφθοράς και ντόπινγκ, που έπληξε την εικόνα και την αξιοπιστία του αθλήματος, από την άλλη όμως ήταν η μόνη που έκανε δραματικές αλλαγές, σε ηθικό και οικονομικό επίπεδο, βγήκε στα ίσια, έκανε πόλεμο για το ντόπινγκ, τσαλάκωσε η ίδια μόνη της το προφίλ της, άλλαξε καταστατικό, έφερε έναν νέο τρόπο διοίκησης. Όλα αυτά σταδιακά αλλάζουν τον στίβο, τουλάχιστον όπως τον ξέραμε. Το που θα καταλήξει είναι κάτι που δεν το ξέρουμε αλλά η αλλαγή έχει ξεκινήσει.
Η Ελλάδα προσφέρει κίνητρα στους νέους να ασχοληθούν με τον αθλητισμό;
Νομίζω πως ναι. Σαφέστατα είμαστε σε πολύ καλό επίπεδο και ως χώρα μέλος της Ε.Ε. έχουμε κάποια στήριξη. Πιστεύω ότι μπορεί να γίνει καλύτερο και με μικρότερο κόστος, αρκεί να υπάρχει σωστός και έγκαιρος προγραμματισμός.
Σε τι πιστεύεις ότι σε έχει βοηθήσει το τρέξιμο;
Να διατηρώ το βάρος (γελάει) και τη καλή μου σωματική και ψυχική κατάσταση. Επειδή μου αρέσει να τρώω πολύ και καλά, προσπαθώ να γυμνάζομαι τρεις με τέσσερις φορές την εβδομάδα για να κρατιέμαι σε μία καλή κατάσταση, σε μία καλή φόρμα. Παίζω 5×5 ποδόσφαιρο ή τένις και κάνω τρέξιμο, στην περιοχή του Αγ. Κοσμά που μένω, και ενδυνάμωση με βάρη. Τον τελευταίο χρόνο αγάπησα και το σκι. Έκανα σκι για πρώτη φορά το 2017 γιατί, όταν ήμουν ενεργός αθλητής φοβόμουν μην τραυματιστώ, και το αγάπησα. Γενικά το τρέξιμο με έχει βοηθήσει να αισθάνομαι πιο ζωντανός, να έχω καλή ποιότητα ζωής. Αγαπάω τον αθλητισμό. Είναι κομμάτι της ζωής μου.
Πέντε λέξεις που θα έβαζες δίπλα στη λέξη τρέξιμο;
Αγάπη. Ευτυχία. Γαλακτικό οξύ. Ιδρώτας. Ταχύτητα. Προσπάθεια. Είναι έξι. Αλλά θα μπορούσα να σου πω κι άλλες ακόμη!
Πώς θα περιέγραφες τον εαυτό σου;
Θα μπορούσα να πω ότι ακόμη ψάχνω τι θέλω να κάνω! Περνάνε από το μυαλό μου πολλές σκέψεις. Έχω σκεφτεί να ακολουθήσω τον προπονητικό δρόμο, αλλά υπήρξα ένας αθλητής που γυμναζόταν αρκετά μόνος του, είχα μεγάλο αυτοέλεγο και αυτορύθμιση της προπόνησης και πάντα έκανα όσα έπρεπε να κάνω, χωρίς να είναι απαραίτητη η παρουσία προπονητή. Μου έδινε π.χ. η Μαίρη το πρόγραμμα και το εκτελούσα. Όλο αυτό με έκανε να προσέχω πολύ τη μεθοδολογία της προπόνησης και, επομένως, φοβάμαι πως θα είναι δύσκολη η συνεργασία μου με κάποιον αθλητή, επειδή θα θεωρώ δεδομένα κάποια πράγματα, ενώ δεν είναι. Κάθε αθλητής είναι διαφορετικός, εκεί είναι η μεγάλη ιστορία. Ίσως να μη μου ταιριάζει ο προπονητικός ρόλος.Θα δούμε στο μέλλον!
Μπορείς να μας αποκαλύψεις κάποια μυστικά για να βελτιωθεί κάποιος στο σπριντ;
Είναι πολλά και διαφορετικά πράγματα. Αλλά αυτό που πρέπει να έχει στο μυαλό του ο αθλητής είναι να καταλάβει ότι υπάρχουν παράγοντες που μπορεί να επηρεάσει και παράγοντες που δεν μπορεί να επηράσει. Το τί κάνει ο αντίπαλος σου δεν μπορείς να το επηρεάσεις, όμως το φαγητό, τον ύπνο, την ξεκούραση, όλα αυτά μπορείς να τα επηρεάσεις. Επίσης, εάν ο αθλητής διαθέτει ταλέντο και πατήσει σε αυτό, με τη σωστή προπόνηση και την κατάλληλη τύχη, και εφόσον συνειδητοποιήσει ότι μπορεί και θέλει να το κάνει και έχει γήινους στόχους, θα πετύχει. Σημασία έχει να αγάπησει αυτό που κάνει.
Αναφέρθηκες στην τύχη, εκτός από το ταλέντο. Πιστεύεις ότι η τύχη βοηθά τους αθλητές;
Στον υψηλό αθλητισμό ναι. Υπάρχουν αθλητές που έχουν κερδίσει με επιδόσεις που άλλες χρονιές δεν θα κέρδιζαν. Αλλά αυτό μπορεί να έγινε επειδή π.χ. δεν του “έκατσε” καλή φουρνιά αθλητών, δεν είχε τραυματιστεί, είχε αποχωρήσει κάποιος καλύτερός του κ.λπ. Επομένως ήταν και τύχη.
Είσαι πατέρας δυο παιδιών. Τι λένε τα παιδιά για τον μπαμπά τους και εσύ στα παιδιά;
Όταν ξεκίνησα την καριέρα μου τα παιδιά δεν υπήρχαν, και η κόρη μου, που είναι τώρα 9 ετών ή ο γιός μου που είναι 7, ήταν πολύ μικροί για να καταλάβουν τι κάνει ο μπαμπάς. Βέβαια υπάρχουν τα δημοσιεύματα, τα βίντεο όπου τα παιδιά μπορούν να δουν τι έκανα. Ως πατέρας δύο παιδιών θέλω να τους διδάξω να αναλαμβάνουν την ευθύνη και να στέκονται στις δικές τους δυνάμεις. Επειδή στην ελληνική κοινωνία υπάρχει το “δεν φταίμε εμείς φταίνε οι άλλοι” αξίζει να φιλτραριστεί αυτή η φιλοσοφία από ένα ατομικό σπορ, όπου ηόποια επιτυχία ή αποτυχία θα είναι καθαρά θέμα του παιδιού.
Ο Περικλής Ιακωβάκης με λίγα λόγια:
- Ο Περικλής Ιακωβάκης γεννήθηκε το 1979 στην Πάτρα. Πρωταθλητής στίβου στα 400 μ. με εμπόδια.
- Είναι πτυχιούχος του τμήματος Επικοινωνίας και Μάρκετινγκ του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών.
- Έχει στο ενεργητικό του μεγάλες διακρίσεις σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.
- Κατέχει το πανελλήνιο ρεκόρ Ανδρών στα 400 μ. εμπόδια με 47:82 από το 2006.
- Πήρε χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου Ανδρών στο Παρίσι το 2003.
- Έχει πάρει μέρος σε 4 Ολυμπιακούς Αγώνες: Σίδνεϊ (2000), Αθήνα (2004), Πεκίνο (2008) και Λονδίνο (2012).
- Κέρδισε τους Μεσογειακούς του 2001 στην Τύνιδα σε 400 μ. εμπόδια και 4Χ400 μ. και την τρίτη θέση στη Μερσίνη το 2013 με την 4Χ400μ.
- Έχει ψηφιστεί δύο φορές από τον ΠΣΑΤ ως καλύτερος Έλληνας Αθλητής το 2003 και 2006.
- Έχει εκλεγεί από το 2015 Πρόεδρος της Επιτροπής Αθλητών της Ευρωπαικής Ομοσπονδίας Στίβου, στην οποία είναι και μέλος του Δ.Σ. εκπροσωπόντας όλους τους ευρωπαίους αθλητές στίβου.
- Ο Ιακωβάκης έκλεισε την καριέρα του στις 26 Ιουλίου 2015, τρέχοντας τον τελευταίο του αγώνα στα 400 μ. εμπόδια στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, όπου τερμάτισε πρώτος.